ΝΕΡΑ ΤΟΥ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ

Το πρωινό συνταιριάζει σ' ένα πρόσωπο
Γλαυκός ουρανός, ποιος ξέρει;
Σχεδιάζει κομμάτι κομμάτι την ψυχή,
Περβόλια αποχωρίζονται απ' τη γη.
 
Η μέρα πλανιέται, χαράζει, ονειρεύτηκε
Μέλισσες, πουλιά, ιδρώτας
Ανεπανάληπτα σχεδιάσματα διαβαίνουν
Σε μια διαδρομή του νερού γεμάτη χρώματα.
 
Τα νερά σπάνε και το τραγούδι ξανά γεννιέται
Με την νιουνιούρα* ένα παιδί με χαρά τραγούδησε,
Με σάλιο κόλλησα... με τέχνη,
Το υφαντό της αράχνης σε κέλυφος σαλιγκαριού.
 
Η καλημέρα γεμίζει την άλλη όψη της νιότης
Σαν κοχύλια βουίζουν τα μέσα,
Απέραντο σαν φως, αεράκι της θάλασσας
Διαχέεται εκείνη η φωνή που σκόρπια στο νου.
 
Καρδιά μου μαζί περπατάμε το δρομάκι
Πλάι στο ρυάκι του φθινοπώρου,
Χλωμό της συντριβής μου, φως, φύλλα
Ενσταλάξεις μουσκεύουν τα κίτρινα φύλλα της βροχής.
 
Kostis nil - Νερά του φθινοπώρου - Σεπτέμβριος 2021
 
*Νιουνιούρα:
Αυτοσχέδιο μουσικό όργανο που παίζανε τα παλιά χρόνια,
τα παιδιά της Ελεύθερνας,
στις υποδόριες πλαγιές του Ψηλορείτη καθώς βόσκανε τα πρόβατά τους!