ΑΠΟΚΑΡΔΙ

*στον Μίκη!
 
Μουρμούρισα κάτω από ήχους, το φως, πέτρα
Στης θάλασσας το νερό οι φτερούγες μου!
Τεράστιες φτερούγες της θύμησής μου,
 
Πουλί στες κόψες, σκέπαζε με τις φτερούγες του
Σαν η μεγάλη κοιλιά μας, ψυχές μας!
Ξεροκαμένοι: κόκαλα στο κρασί, κόκαλα στο πηλό,
 
Με δάκρυα ήρθαν, στραθιές θλιμμένης βροχής
Σαν μακρινοί κορμοράνοι των ψαλμών!
Εύηχοι καθώς, μουσική πλημμύριζε τους τάφους,
 
Μας ονειρεύτηκα κάποτε, μια ξηρή αγκαλιά μου
Ένα ξηρό καλοκαίρι νυχτοπερπάτησα!
Μες στα σπαρτά, ξηρός αγέρας της πρώτης μου νιότης,
 
Τα στάχυα ματωμένα θα θυμηθούν την γονή μας
Πάντα η μάνα πέθαινε μαζί μας τον Ιούνη,
Μόνο αυτή κάτω απ' την άγρια κληματαριά,
 
Και τόσα νερά, φως, έρχονταν να ξεπλύνουν τα πόδια μας
Ω! μια γραμμή, ωκεάνια, έως το βόρειο Σέλας,
Ω! μάτια κυπαρισσένια, δάκρυα από βουνά κόντεψαν,
 
Κι η Μάνα, αδικοχαμένη στις νυχτερινές προσευχές της,
Μοναχικός καθρέπτης, εγκόλπιο της ψυχής μας!
Χαίρεται κρυφά το αποκάρδι της, στέργει τα ορφανά της!
 
Kostis nil - Το αποκάρδι - 9 Σεπτεμβρίου 2021