ΧΡΥΣΑΦΙ

Το χρυσάφι είναι στη βαθιά νύχτα,
εκεί που τα μάτια πελαγώνουν.
Το χρυσάφι είναι η βαθιά - η νύχτα
πομπώδης και αόριστη διατύπωση.
Άσβεστη  κι ασημένια η αδιόρατη όψη της.
Γύρο σαν μαζεύονται αηδόνια
πάνω σε ματόκλαδα σκοινοβατούν,
με σχέδια ανεξίτηλα.
Προδίδουν μακρινή τη φεγγαρόφωτη σταγόνα
σαν μια φουσκάλα δυναμίτη.
Μιας και η νύχτα στα γρήγορα,
ένα - ένα τα δειλινά πάνω στην πέτρα,
μια - μια ολονύχτιες αφηγήσεις κι αιώνιες αστροφεγγιές,
στερνές με τη Σελήνη.
Έγκλειστες μες στην καρδιά - χρυσάφι,
π' αλησμόνητα μαζί!
Η Σελήνη είναι το φως της Μάνας που έχασα, το χρυσάφι.
 
Kostis nil - Χρυσάφι - Δεκέμβριος 2021

Τα βιολιά

Ένα παράξενο φως από μια μελωδία τρυφερή,
τραβάει στα σκοτεινά τη δική μου αγάπη.
Σαν χάδι πλήγωνε, παραπονιόταν κι αποζητούσε
δεν άφηνε την κάθε στιγμή την ευφροσύνη της.
 
Το μουσικό ποτάμι δοκιμάζει ένα υπέροχο βαλς,
μέσα στην ολάνθιστη κοίτη του τραγουδάει.
Μακριά κόμη στολίζει έως αψηλά των αγγέλων
μελωδίες, φράσεις, της μακρόβιας ευτυχία τους.
 
Απ' τα σύννεφα έπειτα κατρακυλούν οι νότες,
σκάλες, διαχέονται έως στα μακρινά δέντρα.
Ώσπου η μουσική με τον πολυτονικό χορό της
για χάρη των νερών του ποταμού, νοσταλγεί.
 
Ο αιωρούμενος κόσμος με τ' ανοιχτά στόματά του,
τα φτερουγίσματα, φύλλα άπλωναν στην άμμο.
Αόρατες ψηφίδες έπαιρναν θέσεις σε παραμύθια,
κόποι με τον ευφάνταστο διθύραμβο θησαυρό τους.
 
Κι ο χρόνος αδημονεί, η βαριά ορφάνια, τα δειλινά,
με αφόρητους πόνους το κορμί σαν εκδικείται.
Και το ποτάμι κάνει κύκλους γύρω απ' τα μάτια
τα βιολιά μιας σάρκας, του ποταμιού π' αδημονεί.
 
Kostis nil - Τα βιολιά - Δεκέμβριος 2021
 

Σέπαλα

Η μέρα φεύγει, η μέρα ανεμίζει τα σέπαλά της
με τη γλωσσική συνέπεια τα δειλινά της.
Των οποίων· χρώματα της σιωπηλής ψυχής,
απλώνουν φτερά και σπλάχνα στα θαύματά της.
 
Και οι άνεμοι κουτρίζουν, φεγγαρίζουν, αντηχούν                      
φανεροί στις θαλασσοπορίες των πουλιών.
Στροβιλίζουν, θυμώνουν, άλλοτε υπαινικτικοί
παιανίζουν· σαν την ορχήστρα ορειχάλκινου αθλητή.
 
Όπου το όνειρο άστοχα μπλέκεται μες στα δίχτυα
κυλάει αθόρυβα στέργει τις ασημαντότητες.
Μια που το χρυσάφι της γης, οι γέννες, τα δάκρυα
η μέρα αγνώριστη, ξετυλίγει - τυλίγει τις ανεμώνες.
 
Πληκτρολογεί τα περάσματά της, θάνατο, γέννηση
ωσότου αναντιλέκτως μαργαρίτες θα ανθίσουν.
Μόλις η σημερινή μέρα, στερνή, τα σύννεφα της
μόλις η τύχη, προφορά του ανεπανάληπτου δειλινού.
 
Άδοξη περικεφαλαία, τα πλοκάμια, παλιές διαθήκες
ρυτίδες, ρινίσματα και πλήθος παραστάσεων.
Άφωνα φωνήεντα, παλαιά χαρτονομίσματα
πετούν, χορεύουν, χαίρονται, ασκόπως γεννοβολούν.
 
Πάσπαρος η χρυσοκέντητη  απεικόνιση των απίστων
ξεγέλασε μια - μια τις μέρες και το βαθύ ποτάμι.
Τον νερόμυλο με τις ατέρμονες γυροβολιές,
τις ανθισμένες αμυγδαλιές που τόσο πρόωρα ανθίζουν.
 
Kostis nil - Σέπαλα - Δεκέμβριος 2021
 

Προβλήτα 2, Γερανός αριθμός 10

*αφιερωμένο στο Δημήτρη Δαγκλή!
Νεκρό εργάτη,
στις εγκαταστάσεις τις COSCO
στο λιμάνι του Πειραιά.
 
Τα κύματα μιας άγριας ψυχής έδιναν λάμψη
Σφενδόνη που τεντώνει ανάγλυφα το βιός,
Σε 'κείνο το λιμάνι· πας, κι έρχεται ο εαυτό σου
Κοιτώντας με, σημάδι φευγαλέο, απ' τα βάθη.
 
Θεόρατο, το βλέπω πλοίο Κίνας, να 'ρχεται
τόσο αργά, στα σκοτεινά, μες στην ομίχλη σέρνει,
Μάτι με άγνωρη μορφή χτυπά τα τύμπανά του
σαν πλέει, σαν να 'ναι γερανού, θεόρατη γαμψά.
 
Σαν η προβλήτα αδιάφορη πουλιών, σαν φτάνει
μες στην αχλή εργάτες ρουφηγμένοι περπατάνε,
Βαριά τα βήματα, γουργούρισμα από κοντέινερς
μιας εποχής και μια φθαρμένη ελπίδα, σφίγγει.
 
Και με σταμνιά η θάλασσα το πρωινό της, λούζει
Αποσταγμένα κολυμπούν του λιμανιού της φώτα,
Δεν συμπονάνε, τ' ασάλευτο, της φλύσχης δάκρυ
Που σαν χρυσός μαραίνει και στα πελάη επνίγει. 
 
Κι είναι νεκρός -η παγωμένη του καρδιά- σαν ρόδο
δεν έχει πια κάπου να γείρει, πουλιά δεν τον υμνούν,
Μια λεν', τον πάνε ουρανό, μια πνίγονται στο κύμα,
μα πάλι σα βροχή, αδιάκοπα, εκείνο το λιμάνι βράζει.
 
Kostis nil - Προβλήτα 2, Γερανός Αριθμός 10 - Δεκέμβριος 2021
 
 
 

Κρυστάλλινο λουλούδι

Ένα καράβι είναι το δέντρο
μια ελιά είναι το δέντρο,
Κι ένα αμπέλι δέντρο της ερημιάς.
 
Το ξεροβόρι μαστιγώνει την κρήνη
κρυστάλλινο λουλούδι,
Τα γυμνωμένα του νερά, βουνά.
 
Μονάκριβα κυλούν, κοφτερά
γυμνά τα κλαδιά του,
Κι ήλιος πάνω τους παραδίνεται.
 
Κι αγάλι αγάλι το τραγούδι
άτρωτο στον άνεμο,
Στις πόλεις καρτερικά φωλιάζει.
 
Τα στήθη τρυπάει, περιδινεί
Αντήχηση στις λαμαρίνες
Περίσσια νοσταλγεί τη φωνή του.
 
Kostis nil - Κρυστάλλινο λουλούδι - Δεκέμβριος 2021