Τα βιολιά

Ένα παράξενο φως από μια μελωδία τρυφερή,
τραβάει στα σκοτεινά τη δική μου αγάπη.
Σαν χάδι πλήγωνε, παραπονιόταν κι αποζητούσε
δεν άφηνε την κάθε στιγμή την ευφροσύνη της.
 
Το μουσικό ποτάμι δοκιμάζει ένα υπέροχο βαλς,
μέσα στην ολάνθιστη κοίτη του τραγουδάει.
Μακριά κόμη στολίζει έως αψηλά των αγγέλων
μελωδίες, φράσεις, της μακρόβιας ευτυχία τους.
 
Απ' τα σύννεφα έπειτα κατρακυλούν οι νότες,
σκάλες, διαχέονται έως στα μακρινά δέντρα.
Ώσπου η μουσική με τον πολυτονικό χορό της
για χάρη των νερών του ποταμού, νοσταλγεί.
 
Ο αιωρούμενος κόσμος με τ' ανοιχτά στόματά του,
τα φτερουγίσματα, φύλλα άπλωναν στην άμμο.
Αόρατες ψηφίδες έπαιρναν θέσεις σε παραμύθια,
κόποι με τον ευφάνταστο διθύραμβο θησαυρό τους.
 
Κι ο χρόνος αδημονεί, η βαριά ορφάνια, τα δειλινά,
με αφόρητους πόνους το κορμί σαν εκδικείται.
Και το ποτάμι κάνει κύκλους γύρω απ' τα μάτια
τα βιολιά μιας σάρκας, του ποταμιού π' αδημονεί.
 
Kostis nil - Τα βιολιά - Δεκέμβριος 2021