Σέπαλα

Η μέρα φεύγει, η μέρα ανεμίζει τα σέπαλά της
με τη γλωσσική συνέπεια τα δειλινά της.
Των οποίων· χρώματα της σιωπηλής ψυχής,
απλώνουν φτερά και σπλάχνα στα θαύματά της.
 
Και οι άνεμοι κουτρίζουν, φεγγαρίζουν, αντηχούν                      
φανεροί στις θαλασσοπορίες των πουλιών.
Στροβιλίζουν, θυμώνουν, άλλοτε υπαινικτικοί
παιανίζουν· σαν την ορχήστρα ορειχάλκινου αθλητή.
 
Όπου το όνειρο άστοχα μπλέκεται μες στα δίχτυα
κυλάει αθόρυβα στέργει τις ασημαντότητες.
Μια που το χρυσάφι της γης, οι γέννες, τα δάκρυα
η μέρα αγνώριστη, ξετυλίγει - τυλίγει τις ανεμώνες.
 
Πληκτρολογεί τα περάσματά της, θάνατο, γέννηση
ωσότου αναντιλέκτως μαργαρίτες θα ανθίσουν.
Μόλις η σημερινή μέρα, στερνή, τα σύννεφα της
μόλις η τύχη, προφορά του ανεπανάληπτου δειλινού.
 
Άδοξη περικεφαλαία, τα πλοκάμια, παλιές διαθήκες
ρυτίδες, ρινίσματα και πλήθος παραστάσεων.
Άφωνα φωνήεντα, παλαιά χαρτονομίσματα
πετούν, χορεύουν, χαίρονται, ασκόπως γεννοβολούν.
 
Πάσπαρος η χρυσοκέντητη  απεικόνιση των απίστων
ξεγέλασε μια - μια τις μέρες και το βαθύ ποτάμι.
Τον νερόμυλο με τις ατέρμονες γυροβολιές,
τις ανθισμένες αμυγδαλιές που τόσο πρόωρα ανθίζουν.
 
Kostis nil - Σέπαλα - Δεκέμβριος 2021