ΣΤΟ ΦΙΛΟ ΜΟΥ ΤΟ ΜΟΥΣΙΚΟ

Όμως ο αέρας, πάντα μου το ’λεγα

φιλάει τα κρίνα του φθινοπώρου

τα τρελά μου όνειρα, το φίλο μου τον μουσικό.

Προ καιρού κάτι ψιθύρισε

ξέρεις φίλε, ξέρεις…

μια φορά κι έναν καιρό, μια φορά…

μα κάθισε καλά, να σου τα πω.

Και πάλι, να πάλι τα ίδια.

Και πριν τον αποχαιρετήσω

μ’ άρπαξε απ’ το μανίκι

«είμαι ένα μηδέν», μου είπε.

Δεν είναι αλήθεια, του απάντησα,

«είσαι ένας φιλόσοφος».

Ήθελε να γείρει από την άλλη,

να κοιμηθεί,

να ξεχάσει γιατί ο κόσμος προδίδει

την αγάπη,

γιατί κάνει πόλεμο.

Γιατί δεν υπάρχουν φίλοι, γιατί έμεινε ολομόναχος

γιατί τρελάθηκε

τον πρόδωσα κι εγώ.

Όμως δεν ξέρω

ως φαίνεται, όλα δεν αναπαύονται.

Δεν μπαίνουν σταυροί σε προικισμένα όνειρα.


kostis nil