Άγραφα πανιά

Μια λεπτεπίλεπτη φωνή θρυμματίζει,
Μεταστρέφει τους καρπούς των αρωμάτων
Θηλάζουσα μήτρα το δέντρο,
Ολοπράσινα φύλλα βαραίνουν το σώμα του.
 
Απαλό χρώμα του μεσημεριού πλατιαζει
Των καραβιών μεταφέρει δεμένει σάρκα,
Όλα όσα δεν έχουν γραφτεί, έγιναν στοίβες
Άγραφα πανιά, του πελάγους στοίβες.
 
Ήκιστα πλάσματα με τη σειρά τους περιποιούν
Των σωμάτων χρυσός αλυσοδένει.
Πάνω στη σαρκική σκευή, όλα αργόσυρτα 
Οι σφυγμοί περισφίγγουν, εκρήξεις στοιβάζουν.
 
Και μια σχισμή πάνω απ' θεόρατους βράχους,
Ως ξεγυμνώνει του γέρικου κορμιού ανάσα.
Η Θάλασσα, το βαθύ της μάτι, σκίζει το βράχο,
Το τέρας που κάποτε πάνω της μονολογούσε.
 
Και πουλιά κατά μόνας - αλαργινές φτερούγες
Αφρισμένες ξεσηκώνουν την μεσακτή.
Κι αντάμα κρωξίματα του έρωτά τους!
Στη θάλασσα που αγνοεί, σπαράζει το βούισμά τους.
 
Kostis nil - Άγραφα πανιά - Απρίλιος 2021

ΦΡΥΓΙΑ

 

Το ανέσπερο του δειλινού, ζώσιμο
Ρωγμή το σώμα λάμπρυνε μες στο δείλι
Σπασμοί υπέροχοι αργοτραβούσαν,
Ιδρώτας ανάστατος έρεε στα άλικα χείλη της.
 
Μικροί λόφοι, μικροί σπασμοί,
Φθόγγοι θεόρατοι!
Τάνυσμα μακρινό έγλυφε το μες - την αλμύρα!
Ρίγωμα ανατάρασσε τα πλούσια μαλλιά της.
 
Κι όσο ξεμάκραιναν οι αλέες σαν στόματα.  
Ρόγες και ροδοπέταλα αναλίγωναν,
Όλα με μιας στο βαθύ βυθιζόντουσαν
στις στιλπνές των ονείρων πλάνες παραδίνονταν.
 
Και χάρτινα καράβια έτερψαν τις χαρές:
τες αναμνήσεις τες στιγμές, την Φρυγία μου!
Η Φρυγία μου!
Η Φρυγία σαν παραμύθι, η Φρυγία ποθούσε!
Κούτριζε το αεράκι τη λύρα, μες το ανέσπερο του δειλινού.
 
Kostis nil - Φρυγία - Απρίλιος 2021
 

Βιβλίο ποιημάτων

 

Γενέθλιο το κύμα κατακλύζει το ανθηρό γαλάζιο
Ως μια συγκομιδή στίχων αμέριστων.
Ο δρόμος, τα κλωνιά, ολόλευκα κυματίζουν
Βιβλίο αμέριστο, βιβλίο ποιημάτων.
 
Με την κόψη, στη κόψη του σύμπαντος
πάντοτε ανεξερεύνητο σύμπαν!
Βιβλίο σε πλήρη αταξία,
Σύμπαν στην αταξία του βιβλίου, εις ανάμνηση.
 
Και πάντα υποκριτικά, ροδόνερα ανασταίνονται
Πάντα σε καιρούς, όλα τριγύρω: αγνώστων αποίκων
Από άγνωστα χείλη που συδαυλίζουν,
Από άγνωστο βλέμμα, εσαεί στην περιπλάνησή του.
 
Το σύμπαν υπό την έναστρη ακτή βυθίζεται
Γύρω απ' του προσώπου πετράδια.
Σφύζουσα: σπίτια, αγκάλη, η μέθη των ρόδων
μια παλαιά υδρία στην άκρη της κρήνης...
Βιβλίο ποιημάτων στην αφρισμένη τους κοίτη,
και συναγμάτων λόγου, στίχων ανεξερεύνητων
Πάντα το πρόσωπό μου, στον ατέρμονο ταξίδι.
 
Kostis nil - Βιβλίο ποιημάτων - Απρίλιος 2021
 

Σιγόντο

 

Στου ουρανού και ουράνιου φως το φέγγος
Στο άγγιγμα, βελούδινα προδίδεται ένα άνθος,
Είναι σαν τούτο των χειλιών η χάρη
Έρωτας, νέκταρ, 
Στους ωροδείχτες κρέμεται στα μαγικά του φίλτρα.
Τόσο βουερό, με χίλιους μικρούς αοιδούς ολόγυρα,
Επί σκοπών την κάθα ώρα, στιγμή να τραγουδούν.
 
Αντί για με, που μέσα απ' ένα παραθύρι
Στα δάχτυλα ένα μολύβι, στα δίχτυα καλά πιασμένο
Το άνθος το βελούδινο, σαν άλλο φέγγος,
και πως αοιδούν τριγύρω.
Κι ακόμα άφωνα περίγεια πτερύγια από ζουζούνια
στρέφονται,
Καρφώνονται εδώ και εκεί στην παρτιτούρα μου,
 
Ασκόπως έπειτα σαν διαβαστεί - ολέθρου νέος σκοπός
Ασκόπως επιδόρπιο ως ποίημα αυθαίρετο.
Ένα ποίημα του κερατά γεννιέται, αχ να 'ταν ολόδικό μου
μου φάνηκε ψάχνει να βρει, μου σπάει νεύρα,
Κι ένα σπουργίτι στριφογυρνάει, γλώσσα δεν βάζει μέσα.
Με εκείνο το τραγούδι του, χρυσόπληκτο.
Πλάι στο άνθος το βελούδινο, το ποθητό, μεθάει.
 
Kostis nil - Σιγόντο - Απρίλιος 2021

Αγνάντι

 

απόσπασμα...

Σε μιαν αγκάλη της άνοιξης σπείρες μ' άνθη
Το πνεύμα σαν σώμα και το σώμα νερό,
Σαν φίλος προσήλθα στα ξένα μου μέρη,
Έμοιαζα με ποτάμι που στραγγάει το έρμα του.
Κατέβαινε απ' χειμώνα του περισσού θεού
Ρίγος έσπερνε το νερό, έσπερνε τη φωτιά.
 
Αγνάντι στα αετώματα του μυστηρίου ρίγος
Σμιχτά αναφιλητά άπλωναν το δίχτυ τους,
Ακουγόντουσαν μες στη σιγή σαν θείο δώρο.
Το σπίτι πολυκαιρισμένο, με πέτρα ολόκλειστο
Τα δωμάτια νίβονται ολοπράσινους κροτάφους.
 
Από μακριά μιαν αγκάλη, θάλασσα θρηνούσε
Οργισμένη εμφανιζόταν σαν έσβηνε καράβια,
Δοκίμαζε σπαθιά κουπιά να παρασύρει.
Τα πορτοπαράθυρα, παράθυρα ορθάνοιχτα
Βοούσαν μέρες και νύχτες του μαρτυρίου.
 
Και μόνο μιας νύχτας τα καμώματα,
Καρποί δεν άντεξα τον προσήκοντα χρόνο.
Και τέλος έδωκεν το σπίτι μας,
Ανάντι ήταν καμαρωτό με πέτρες πανέμορφο,
Μιας πέτρας τον κατήφορο, σαν όλα κύλησαν.
Γκρεμίστηκαν ίσκιοι, λιοπύρια. 
Αντιλαλιά στο γκρίζο του ουρανού έπλεε
Πετρόχερα, πετρόφτερα, κόκκαλα στο αναγύρισμα.
 
Έλα πίσω κεραυνέ, έλα αστραφτή βορίσια,
Αναμάζωξε των θεριστών το βιός τον πονεμένο!
 
Kostis nil - Αγνάντι - Απρίλιος 2021