Άγραφα πανιά

Μια λεπτεπίλεπτη φωνή θρυμματίζει,
Μεταστρέφει τους καρπούς των αρωμάτων
Θηλάζουσα μήτρα το δέντρο,
Ολοπράσινα φύλλα βαραίνουν το σώμα του.
 
Απαλό χρώμα του μεσημεριού πλατιαζει
Των καραβιών μεταφέρει δεμένει σάρκα,
Όλα όσα δεν έχουν γραφτεί, έγιναν στοίβες
Άγραφα πανιά, του πελάγους στοίβες.
 
Ήκιστα πλάσματα με τη σειρά τους περιποιούν
Των σωμάτων χρυσός αλυσοδένει.
Πάνω στη σαρκική σκευή, όλα αργόσυρτα 
Οι σφυγμοί περισφίγγουν, εκρήξεις στοιβάζουν.
 
Και μια σχισμή πάνω απ' θεόρατους βράχους,
Ως ξεγυμνώνει του γέρικου κορμιού ανάσα.
Η Θάλασσα, το βαθύ της μάτι, σκίζει το βράχο,
Το τέρας που κάποτε πάνω της μονολογούσε.
 
Και πουλιά κατά μόνας - αλαργινές φτερούγες
Αφρισμένες ξεσηκώνουν την μεσακτή.
Κι αντάμα κρωξίματα του έρωτά τους!
Στη θάλασσα που αγνοεί, σπαράζει το βούισμά τους.
 
Kostis nil - Άγραφα πανιά - Απρίλιος 2021