Σιγόντο

 

Στου ουρανού και ουράνιου φως το φέγγος
Στο άγγιγμα, βελούδινα προδίδεται ένα άνθος,
Είναι σαν τούτο των χειλιών η χάρη
Έρωτας, νέκταρ, 
Στους ωροδείχτες κρέμεται στα μαγικά του φίλτρα.
Τόσο βουερό, με χίλιους μικρούς αοιδούς ολόγυρα,
Επί σκοπών την κάθα ώρα, στιγμή να τραγουδούν.
 
Αντί για με, που μέσα απ' ένα παραθύρι
Στα δάχτυλα ένα μολύβι, στα δίχτυα καλά πιασμένο
Το άνθος το βελούδινο, σαν άλλο φέγγος,
και πως αοιδούν τριγύρω.
Κι ακόμα άφωνα περίγεια πτερύγια από ζουζούνια
στρέφονται,
Καρφώνονται εδώ και εκεί στην παρτιτούρα μου,
 
Ασκόπως έπειτα σαν διαβαστεί - ολέθρου νέος σκοπός
Ασκόπως επιδόρπιο ως ποίημα αυθαίρετο.
Ένα ποίημα του κερατά γεννιέται, αχ να 'ταν ολόδικό μου
μου φάνηκε ψάχνει να βρει, μου σπάει νεύρα,
Κι ένα σπουργίτι στριφογυρνάει, γλώσσα δεν βάζει μέσα.
Με εκείνο το τραγούδι του, χρυσόπληκτο.
Πλάι στο άνθος το βελούδινο, το ποθητό, μεθάει.
 
Kostis nil - Σιγόντο - Απρίλιος 2021