ΦΡΥΓΙΑ

 

Το ανέσπερο του δειλινού, ζώσιμο
Ρωγμή το σώμα λάμπρυνε μες στο δείλι
Σπασμοί υπέροχοι αργοτραβούσαν,
Ιδρώτας ανάστατος έρεε στα άλικα χείλη της.
 
Μικροί λόφοι, μικροί σπασμοί,
Φθόγγοι θεόρατοι!
Τάνυσμα μακρινό έγλυφε το μες - την αλμύρα!
Ρίγωμα ανατάρασσε τα πλούσια μαλλιά της.
 
Κι όσο ξεμάκραιναν οι αλέες σαν στόματα.  
Ρόγες και ροδοπέταλα αναλίγωναν,
Όλα με μιας στο βαθύ βυθιζόντουσαν
στις στιλπνές των ονείρων πλάνες παραδίνονταν.
 
Και χάρτινα καράβια έτερψαν τις χαρές:
τες αναμνήσεις τες στιγμές, την Φρυγία μου!
Η Φρυγία μου!
Η Φρυγία σαν παραμύθι, η Φρυγία ποθούσε!
Κούτριζε το αεράκι τη λύρα, μες το ανέσπερο του δειλινού.
 
Kostis nil - Φρυγία - Απρίλιος 2021