Αγνάντι

 

απόσπασμα...

Σε μιαν αγκάλη της άνοιξης σπείρες μ' άνθη
Το πνεύμα σαν σώμα και το σώμα νερό,
Σαν φίλος προσήλθα στα ξένα μου μέρη,
Έμοιαζα με ποτάμι που στραγγάει το έρμα του.
Κατέβαινε απ' χειμώνα του περισσού θεού
Ρίγος έσπερνε το νερό, έσπερνε τη φωτιά.
 
Αγνάντι στα αετώματα του μυστηρίου ρίγος
Σμιχτά αναφιλητά άπλωναν το δίχτυ τους,
Ακουγόντουσαν μες στη σιγή σαν θείο δώρο.
Το σπίτι πολυκαιρισμένο, με πέτρα ολόκλειστο
Τα δωμάτια νίβονται ολοπράσινους κροτάφους.
 
Από μακριά μιαν αγκάλη, θάλασσα θρηνούσε
Οργισμένη εμφανιζόταν σαν έσβηνε καράβια,
Δοκίμαζε σπαθιά κουπιά να παρασύρει.
Τα πορτοπαράθυρα, παράθυρα ορθάνοιχτα
Βοούσαν μέρες και νύχτες του μαρτυρίου.
 
Και μόνο μιας νύχτας τα καμώματα,
Καρποί δεν άντεξα τον προσήκοντα χρόνο.
Και τέλος έδωκεν το σπίτι μας,
Ανάντι ήταν καμαρωτό με πέτρες πανέμορφο,
Μιας πέτρας τον κατήφορο, σαν όλα κύλησαν.
Γκρεμίστηκαν ίσκιοι, λιοπύρια. 
Αντιλαλιά στο γκρίζο του ουρανού έπλεε
Πετρόχερα, πετρόφτερα, κόκκαλα στο αναγύρισμα.
 
Έλα πίσω κεραυνέ, έλα αστραφτή βορίσια,
Αναμάζωξε των θεριστών το βιός τον πονεμένο!
 
Kostis nil - Αγνάντι - Απρίλιος 2021