Πρωινό θρόισμα

  

Σήμερα είμαι χαρούμενος·
αν και είχε τον ίδιο καιρό με χθες,
λίγα σύννεφα, λίγο θρόισμα, λίγο τα χαρούμενα σπουργίτια,
και ο γάτος μου ο Κινέζος, με τα σχιστά του μάτια,
τελευταία έχει καταλερώσει τον τόπο
τα μάτια του τρέχουν του κακομοίρη,
Έλαμπε μου φάνηκε σαν του σερβίρισα το πρωινό του γάλα.
 
Μα δεν είναι ο γάτος, ούτε το θρόισμα 
ούτε η γλυκιά μέρα της Άνοιξης.
Όλα αυτά τα ανείπωτα δεν είναι, 
μόνο η διαίσθηση σαν μίλια ταξιδεύει,
Σ' ένα χαρτί της γράφονται, των αναμνήσεων ηφαίστεια
μια που, σ' ένα χαρτί, σχήμα επίπεδο χρώμα λευκό 
Ένα λευκό βαρκάκι, έφερε πάνω του πανί
κάποιος εκεί, ζωγράφισε την μοίρα
κι ένα ποίημα σχημάτισε θαλασσινή ταφή, 
Άξαφνα στον ροδοφόρο κόσμο ενός μικρού παιδιού.
 
Μα είχε πόνο, είχε νόστο, των αναμνήσεων πίκρα,
πίκρες!
Μπορεί ναι, εκείνου του αγοριού το βλέμμα,
μπορεί μπορεί μα δεν με νοιάζει,
Με νοιάζει μόνο που λυτρώθηκε,
που νοιάστηκε αυτό το σύννεφο τον ερχομό μου.
Με είδε, δε μ' άφησε, με σήκωσε μαζί του,
Από τότε, τα χρόνια φαίνεται, σαν πέρασαν,

και μόνο τώρα, τούτο το πρωινό,
σαν γέρασα μου βρήκε χώμα, γη για να πατήσω,
σήμερα πρωί ήταν, το θρόισμα,
Σ' αυτό το θρόισμα του πρωινού το ένιωσα! 
 
kostis nil - Πρωινό θρόισμα - Μάρτιος 2021