Έρημη ανεμώνη

 

Την απάνεμη αγκαλιά τους τα πουλιά
Τη ζεστή τους φωλιά,
Άφησαν σπόρια στις κρηπίδες,
Φοβισμένα ανέβηκαν στον ουρανό.
 
Τα σημάδια τους ξέμακρα, χάθηκαν
Ορατά στην ουράνια ασπλαχνία,
Που βαρύ εύστροφο το βλέμμα,
Το σκυλί σκασμένο στο γάβγισμά του,
 
Και βέλη βέλη, βόρβορα εθεάθησαν,
Όλα σκεπάστηκαν, ουρανός, γη
Με μιας, σκοτωμένο αίμα μου,
Σαν ένα πουλί, ράγισαν τα φτερά του.
 
Και ήλιος προσηλωμένος, ήλιος
Η γλώσσα βαραίνουσα, η γλώσσα
ήχων, τσίγκων με ζώα, πλείστες οσμές
χώρας, σπονδές απαράμιλλες.
 
Επίγεια: λαγκαδιές, σκότος, χάη
Σελίδες τόμων, ειδεχθών,
Των άστοχων, σπασμένοι λύχνοι
Σημάδια οστών, σπασμένη η λάμψη τους.
 
Στην αγκαλιά της μέρας μου,
Στην Θάλασσα μου, την βουρλισμένη
Στην ερημιά, έρημη μου ανεμώνη!
Κραυγές ανάδυαν καταπνιγμένων.
 
Kostis nil - Έρημη ανεμώνη - Μάρτιος 2021