Φρέζιες του έρωντά μας

 

Σαν την γλυκιά θωριά του φεγγαριού το χάδι,
Καθώς κάθε, ανέβαινα του έρωτα σκαλιά,
Γυμνός στο παραθύρι πάντα στεκόμουν,
Και κάτω απ' το δροσερό του κήπου, λάτρα.
 
Τα λόγια ακούω, βουβά να πνίγουν κλάμα
Κι εσύ να κλάψεις ήθελες,
Καθώς τον έρωτα στα μάτια γύρεψες,
Μα πιο εσένα ηδονική, φρέζια μου, ολάνθιστη!
 
Της άνοιξης μου έρωτας, γλυκά αναθροΐζει,
Τα χρόνια πάλλονταν σε κήπους μ' άνθη
Αόρατα φιλιά, σφιχτά, στην πιο γλυκιά ανάμνηση,
Του νου ευωδιαστά, κλεισμένα σε μπουμπούκι.
 
Και κείνες όλες: μαβιές, κόκκινες, ολοκίτρινες,
Φρέζιες με πλημυρίζουν,
Φευ γυμνές στην αγκαλιά μου!
Αχ, θα μαραθούν για την αγάπη που δεν γύρεψες,
Πάντα μονάχες, με πόνο θα 'ναι,  
Σαν σκέφτονται τα όσα, πλούτη, του έρωντά μας.
 
Kostis nil - Φρέζιες του έρωντά μας - Μάρτιος 2021