Άγγελμα

 

Πάνω απ' τις χιονισμένες Άλπεις μιας Αλβιώνας
Ξεμάκρυναν του λόγου παράξενοι στίχοι,
Κάτω απ'  την λαμπερή σελήνη κυλιόντουσαν,
Και πάνω απ' χιονισμένα βουνά καθρεπτίζονταν.
 
Οι μπάλες έσβηναν στα χείλη της ήσυχης χαράδρας,
Και ποιητές κούρνιασαν στου βάθους τις ράχες,
Οι μάγοι παράμερα έστησαν δικό τους τσαντίρι,
Στριφογυρνούσαν πάνω απ' το ξεραμένο στόμα.
 
Είναι βουνά, είναι του κάκου, καλοί και κακοί,  
Μέγα μάγοι!
Κι ας παγωμένα των εντολών τους ποτάμια,
Στρίβουν, γυρνοβολούν, στα δίχτυα πιάνονται
Στόματα ορθάνοιχτα, προσκαλούν το γήτεμά τους.
 
Στο νότισμα ξαφνικά νερόκυμα, ζωντανές σελίδες,
Ω! της χαράς η γέννα να ήταν πάντα.
Το σκήπτρο κρατεί, η πόλης, οι έρωτες,
Κι οι μάγοι χορεύουν τάγκο, την χρυσαφένια σκιά τους. 
 
Και πάνω στο σώματά τους, θεοί ανεσβουρίζουν,
Με φρέσκο φιλί της σελήνης, ξεγλωσσισμένο!
Της Αλβιώνα γράφτηκαν επιτέλους νέοι στίχοι,
Άγγελμα τους διαλαλούν! 
Των μάγων, των ποιητών περιπλανώμενο θαύμα.
 
Kostis nil - Άγγελμα - Μάρτιος 2021