Άδεια βαγόνια

Το μέταλλο καθρεπτίζει, ψυχρά τα μέταλλά του,
Λαβύρινθος κατάπιε τα πρόσωπα,
Εκείνη με αέρινο πρόσωπο προσδοκούσε,
Ήταν γυναίκα, θλιμμένα περιπλανιόταν.
 
Σκέπασε το γυναικείο πρόσωπο σαστισμένη.
Του παρελθόντος έρωτες, συλλήβδην
Του παρόντος εναλλασσόμενα φθαρμένα μέταλλα
Σωριάστηκαν τα φαντάσματα στο ίδιο βαγόνι.
 
Άλλοτε γυάλιζαν, σαν υπνοβάτες καραδοκούσαν.
Τώρα φιγούρες πρόσκαιρες περιφέρονταν,
Η γέννηση τους καταπώς, χαμένα βαγόνια,
Στέκονταν με άψογη περιβολή, περιγελούσαν.
 
Με συνοδεία απαίσιων ήχων, χασκογελούσαν
Πάνω στις αόρατες ράγες, τα παράθυρά τους,
Φάνταζαν όλα, αναλαμπή μιας εικόνας,
Στο δόκανο πιασμένη, ονειρικού παρελθόντος.

Όλα σ' αυτές τις ράγες, τραχιά βαγόνια
Η πόλη έγινε πόλη, ραίνοντας το ψυχρό μέταλλό της,
Η γυναίκα πλησιάζει με βλέμμα απορίας - 
η αίγλη της τυφλωμένη,
Σ' άδειο βαγόνι, μοναχική! 
Αφάνταστα αργόχυτο, μοναχικό της βλέμμα!

 
Kostis nil - Άδεια βαγόνια - Μάρτιος 2021