Απρόσιτο φέγγος

 

Ω! πόσο τρυφερό κι ανυπέρβλητο είσαι στόμα μου
Άδηλα κατασπαράσσεις τα ευάλωτα ερωτήματα.
Το πιο, με ελαφρύ νεύμα προσπέρασες τ' αεράκι,
Σέρνοντας την παλάμη και χτενίζοντας τα μαλλιά μου.
 
Η μέθη του έρωτα ως μαχαιριά, έσκιασε τον καθρέπτη
Μακριά ακούστηκαν ανάλαφρες φωνές να θροΐζουν,
Άφθονοι φθόγγοι της διόρασης σάλεψαν.
Φεγγάρι στη βαθιά του εσπερία καθρεπτίζονταν.
 
Και περνάει χάνεται, στην αθανασία το σιγηλό άσμα,
Πέρασε στην απέραντη κοίτη την εύμορφη.
Άλλοτε απ' τα γλυκά χείλη κρέμονταν ο κόσμος,
Μακριά του χρόνου, των αναμνήσεων, η μαγική γοητεία,
 
Και πλουσιότερος τέντωσα τις εναγώνιες φτερούγες.
Ένα μουρμουρητό δυνάμωσε κι ανατάραξε τα σεντόνια,
Κεντημένα στο πρωινό, καθώς ομορφότερα,
Με σκόρπιους ήχους φόρτιζαν την χαρά του αέρα. 
 
Και αέρινο μοσχοβολούσε την θαλάσσια φλύσχη.
Με την ξύστρα μερόνυχτα να πλανίζει τα κόκκαλα μου
Πήραν και ήρθαν, έσυραν από ακτή σε ακτή,
Ανάδευαν το απρόσιτο φέγγος σ' εκείνο το νησί.
 
Kostis nil - Απρόσιτο φέγγος - Απρίλιος 2021