Χρυσάφι

 

Το βελούδο ενός άνθους τόσο τρυφερό,
αλλάζει το δέρμα του κρυφά στην κάμαρα μου,
Φράσεις με την απλότητα περισσεύουν
σκηνή σαν το δωμάτιο άδειο από φράσεις,
άδειο από έπιπλα, άδεια μπουκάλια, ο ερχομό σου.
 
Πλησίασα στο καθρέπτη με την πλάτη στον τοίχο
θα ελευθέρωνα την κλειστή φυλακή μου.
Πάνω στον καμβά του πρωινού εκείνη η λευτεριά
που μόλις, μπουμπούκια μοσχοβολουσαν το άρωμα τους.

Κι ωστόσο, τα χείλη της νοσταλγίας περιπλανιόντουσαν.
Χρυσαφι, τα ροδοπέταλά μιας μαργαρίτα μαρτυρούσαν
Άλλοτε άλλοτε ολόγυρά μου,
χρυσάφι του εναπομεινοντα χρόνου,
Κίτρινες μαργαρίτες στο γυρισμό τραγουδούσαν τ' όνομά σου.
 
Kostis nil - Χρυσάφι - Μάιος 2021