Χάριν της αφθονίας

Στάζει ροδόνερο, σήμερα, ολόγυρα, πλήξη, χρυσάφι
Κι ένα αποκαρδιωτικά, αεράκι, γλυκιάς ειρωνείας
Πολύ φιλικά, φίδια κοιμούνται παρέκει στο ζώπυρο
Διαμάντια νερού, διαμάντια ατάραχα στη φωλιά τους.
 
Αλλά ούτε νερό, δέρμα τ' ανέμου, απόλυτα παραδόθηκε,
Φτερά της πεταλούδας πλάστηκαν στην αθωότητα.
Κρατάνε για πάρτη τους, θέσφατο, σώμα της αφθονίας
Θάνατο αγνοούν, σκέψεις αγνοούν, αδιαλείπτως διηγήσεις.
 
Σιγή των εγκλίσεων, ψεύδη, κουστούμια των αντεγκλήσεων,
Σε ευρηματική μορφή, ανέμελα, στο πετρωμένο δάσος
Στην υπέροχη αφωνία, δαίμονες σε τεντωμένο σκοινί
Απάλαφρες γλώσσες, ωκεανοί κεραυνών, μετέπειτα λήθη.
 
Περιέπλεξε μόνο σιγή,  ασύγγνωστη αντίσταση σκέπασε
Μειλίχιο χάρισμα, μιας γλώσσας πρωτάκουστης
Βιαζόμουνα να μεταπλάσω μέσα απ' τα πέντε μου δάχτυλα,
Πλάσμα των εντυπώσεων, μια που, πάντα στερνή μου γνώση.

Άσημο εκείνο το θραύσμα, θραύσμα μου, στη στέρφα σιωπή
Σχήμα πρωτάκουστο αναφωνεί, υπερκόσμια φαντάσματά του
Κουστούμι δεν βρήκε γη, δεν βρίσκει χώμα να πλαγιάσει
Χάριν της αφθονίας, έρωτας, μαλάματα, ψυχώ, ψυχορραγεί.
 
Kostis nil - Χάριν της αφθονίας - Μάιος 2001