Κλειστό απ’ το θαυμασμό έμοιαζες κύμα
Και το τραχύ σκοτάδι, λύχνε άναψε φως
Όαση που διατρέχεις λουλουδένια δάση
Τα πέταλα τ’ ανυπεράσπιστου ερωδιού.
Ψηλά τα δώρα, τρυπάει γύρους η σπείρα
Τρυπάνια τεμαχίζοντας φωνές πουλιών
Πρόσωπο το πρωινό μιας αγάπης μηνούνε
Αυτή η στροφή στο ποτάμι αποτυπώθηκε.
Ώσπου τα χέρια μου άνοιξαν φτερούγες
Φιλιά που μαζί τους ξορίστηκαν πουλιά
Φύγαν απ’ το γλαυκό της γειτονιάς ουρανό
Ευωδιαστά εγύρεψαν των τάφων κρασί.
Κι οι δρόμοι πίσω-μπροστά ως δάκρυα
Σεντούκια όπου φυλάγονται θησαυροί
Λάμπουν ως λάμπει, κυλάει ως κυλάνε
Ρυθμικές πνοές χρόνων εκσκάλιζαν πέτρες.
Άλλο πια ρόδι τινάζεις πίσω τον κάθε ανθό
Άνεμος πάλι νεροδεμένος επιδαψιλεύει
Χτυπάει απ’ όπου, θεόρατοι μαντρότοιχοι
Πληγές χτυπάει, χείλη, ράχες των ερωδιών.
ερωδιοί, kostis nil – Ιανουάριος 2023
αβυσσος,ενατη, ερωδιοι, τρεις ποιητικες εικονες με κοινο σημειο εκκινησης και διαφορετικη
ΑπάντησηΔιαγραφήπορεια αναπτυξης. κατι σαν υμνος στις τεχνες και το αξερευνητο στην αβυσσο.
ομορφες λεκτικες εκφρασεις.δυο τρεις λεξεις δυσκολες στην ερμηνεια τους αλλα φορτιζουν
το μυστηριο του ποιητη,κατι που δικαιουτε εξαλλου.
ενδιαφερον. μου αρεσαν σαν συνδιασμος.