ΕΝΑΤΗ

 

Η ημέρα αρχίζει με τ’ άγγισμα της συμφωνίας

Επιφάνεια αν φτάσει κανείς στα όριά της

Μπρος στην πλατεία αιώνιας καρποφορίας

Διάπλατα γνώριμες φιγούρες τ’ ακούσματά τους.

Νότες, φράσεις, χρώματα, πυροτεχνήματα

Βιολιά που εδώ σκάνε στο φως της μέρας

Καθρεφτίσματα μιας απέριττης βροχής

Ωρίμανση μιας φραουλιάς μες στον καθρέπτη.

Κι ανοίγοντας η αρπάγη των μικρών ερώτων

Τα πλήκτρα τρελαίνονται στου δωματίου

Αόρατα εμπρός, αόρατα μπρος στο άπειρο

Υδρίες μου, ατρέμητα φύλλα και πορσελάνες.

Τίποτα, παρά, των ηφαιστείων όρθια καπνιά

Πάνω εκεί στο πέρασμα μιας νέας τύρφης

Κάτω εδώ υπό το βάρος ετοιμόρροπων σπιτιών

Εσύ πια ενάτη συμφωνία αετονύχικη στο χρόνο.

Εχόρευαν φτεροκοπώντας, βόμβιζαν πλάσματα

Επίφαση ζωής-θανάτου με μακριές πλεξούδες

Αείρροη φλέβα καταμεσήμερο να ξεγελάει

Μια θάλασσα με τους μαλαματένιους μίσχους. 

Κομμάτι άδειου καλουπιού μ’ άμετρο βάθος

Σαν η ψυχή μου αρνείται την απειλή

Στο σύνορο της αχρονίας μόνο η καρδιά μου ηχεί

Αστείρευτη κόλαση του έρωτος φευ μιας συμφωνίας.

ενάτη, kostis nil – Ιανουάριος 2023