ΜΟΥΡΜΟΥΡΟ

 

Ο ουρανός σήμερα γέμισε με την απουσία του

Διάλογος με τ’ άψυχα φύλλα των δέντρων

Μικρά δαφνόφυλλα σαν έτοιμα για στεφάνι

Μόνο αγέρισμα ελαφρύ, άτολμα παραχαϊδεύει. 

Είναι ο ένθεος οικιστής ξεσκίζει την ύπαρξή μου

Τα αργυρά κύματα των πουλιών στο πέρασμα

Ήχοι που σβήνουν ή απλά μονολογούνε

Μάτια βαθύκρημνα που ανήσυχα μ’ αναζητούν.

Ααα φορές μια όχθη κουβαλά τη γέννησή της 

Έτσι που όταν ξημερώνει μέρα τη μέρα

Γλυκά και μπερδεμένη γέρνει η παρόρμησή της

Μιλάει φορές παρασύροντας τη ρώμη μου.

Το φως απαλά, μακριά, βγάζει τη γλώσσα του

Μια ανάσα κατσάρωσε τα νερά στο ποτάμι

Μια παύση κι ένα βλέμμα μοναδικό

Άπειρα φτερά με το ψιχαλιστό μούρμουρό τους.

μούρμουρο, kostis nil – Ιανουάριος 2023