ΜΑΡΜΑΡΟ

Δεν μπορεί κανείς δίχως ν’ αποχτήσει τις εμμονές σου

                                                  Το φως εκείνο ομοιάζει 

Ω δειλινό Ω πρωινό του μεσημεριού

Με τη σημαία στην προκυμαία αναντίρρητα 

Πουθενά δεν ευρισκόμουν πρωί σε κείνη την πέτρα

Ακίνητος

                                                                              Μόνο

Αυτή που ένας γέροντας με κόπο την καλημέρα 

                                                   Αναποδογύριζε

Εκτίμηση μικρή θολώνει τούτο το κορμί    

                                                           Αχανές 

                                                      

Ο γέροντας με τα νεανικά μπράτσα και με κρότους

                                              Και τις πλάτες έπειτα 

Έχτιζε τοίχο που εμείς στη γλώσσα μας Tρόχαλος

    

                                                                       Άραγε

Κι ως νάνος καχεκτικός τους έρωτες ροδίζει η ζωή

Πως αλήθεια αυτή η σκέψη πέρασε Ποτέ

Σαν ιστορία μου έδωσε πια αντίδωρο    

                                                                Δεν είμαι

Μα εκείνος ο όρκος και σταυρός άσπαστος

                                                               Που έπειτα

Λευκό μάρμαρο ήταν εδώ

Αγάλματα που μέσα στην καρδιά μου με τα μάτια 

                                                              Πελεκούνται

Που όταν κοιτάζω πια εδώ ανάβουν φανοί 

Με τους φωτεινούς ογκόλιθους πέτρες πυρωμένες

                                                             Χέρια μου είναι 

μάρμαρο, kostis nil – Απρίλιος 2023