Φλεγόμενος πίνακας

Σε ’κείνη την έκθεση, πίνακας που λαμπυρίζει

Με λάδι η ζωγραφιά, βούτηξες το πινέλο ανέφελα

Κίνησε μια μουτζούρα πάνω, κάτω

Μαύρη γραμμή, κοντράστ στα φωτεινά χρώματα

Παράστασή μου, με λίγο καπέλο, γιατί τα τόσα μαλλιά

Να και το γιοφύρι, δεν μέτρησες, πέντε περίπου τα βήματα

Δεν έχεις πάρει απόφαση προς τα πού, πηγαίνεις

Δεν έχω πάρει απόφαση αν, θα περάσω απ' το γιοφύρι

Ο πίνακας γεννήθηκε, πράγματι πολλά τα χρώματα

Κάτι σαν κήπους, λουλούδια που έχουν πάρει φωτιά

Έχει πολλά χρώματα ο πίνακας, τον ονόμασα φλεγόμενο

Με ’κείνη την μορφή, θάλεγες, «καθεύδει υπό μανδραγόρα»

Ή σαν πιτσιλιά από κατούρημα κοτσιφού

Πάντως ντυμένος στα μαύρα

Δεν φαίνεται βαρυχειμωνιά, μα είμαι βαριά ντυμένος

Φαίνεται το γιοφύρι, μα κάτω ούτε της άνοιξης νερά

Ακόμα και το βήμα του, τόσο καλά κρυμμένο ή τόσο ασήμαντο

Κάθομαι κοιτάζω τα βήματα μου, ξανά δεν μέτρησα

Θυμήθηκα μα πως, γιατί, δεν χιόνισε σχεδόν ποτέ

Θυμήθηκα πως κάποια φορά μπορεί και κάποια δάκρυα

Αυτή η μικρή ζωγράφος, πανούργα, θα τα ’πνιξε με χρώμα

Είχα και μια άλλη απορία, κι έτρεξα να βρω εκείνο το κορίτσι

Μου είπαν, πως χάθηκε φλεγόμενη, πηδώντας το γιοφύρι

Kostis nil - φλεγόμενος πίνακας - Νοέμβριος 2018

ΝΕΚΡΟΠΟΛιΣ

ΝΕΚΡΟΠΟΛιΣ

Μια πόλη με αριθμό, άγνωστη κατοίκων

Έχει κερκόπορτα κι όποιος διαβεί

Διαλέγετε σίγουρα πρώτοι εσείς

Μια πόλη άγνωστη, ακούσιο φάντασμα

T’ άλογα της έσερναν (κάποτε), κάρα στους παράδρομους

Μια πόλη δίχως μνήμη, άλογη, με ήχους

Που μόνο ένα βιβλίο μπορεί να κρύψει

Σας λέω πέθαναν όλοι ή στην είσοδο απ’ την κερκόπορτα

Εσείς πρώτοι διαβήκατε, κι από ’κει

Αγάλματα από εξόρυξη λευκών μαρμάρων

Όλες οι σχέσεις, οι κεφαλές και τα κομμένα χέρια

Με πέντε χιλιάδες εξακόσια ογδόντα εννιά κατοίκους

Αιώνες πριν, ή ας πούμε σαν τώρα

Τώρα μες τη σκόνη, αέρινες μορφές

Μέσα ’κει χιλιετηρίδες

Όλος ο πληθυσμό μπροστά απ’ τη καύση

Ή πριν ο εχθρός χτυπήσει τα πρώτα τείχη

Υπάρχουν μου είπαν κι άλλες πολιτείες

Όπως άλλοι γονείς, με χρονολογίες κρυφές

Σαν κρυφές σελίδες συγγραφέων

Που το φως της μέρας, δε θα δει ποτέ

Κι ακούγεται βόμβος για δόξες, για έρωτες

Όπως γι' αγάπες που δε θα συνταιριάξουν ποτέ

Kostis nil - Νεκρόπολις - Απρίλιος 2006

αρχαίο βέλος φαρμακερό

μέσα στη πηχτή νύχτα, νυχτοπούλι τρομαγμένο

ξεμάκρυνε όπως το βλέμμα, το μακρύ, πού γυρισμός

χάθηκε, πέρα, στη νύχτα την τόσο αργή, τη σκοτεινή

στο ίδιο πέρασμα, ακλούθησαν, στιγμές τρομαγμένες

αόρατη σφαίρα περίβλεπτη, καθώς πετάς στο πουθενά

σημάδι τ’ όνομα μου, πήρες απόφαση να με μετρήσεις

στους ίδιους τόπους, στη γη την καρπερή που τόσο υπομένει

φορώντας μάσκα, η ιστορία, κρύβει το πρόσωπό της

έχει ονόματα εκείνων που τρόμαξαν, κι εκείνων, που

τυχαίο τ’ άκουσμά σου, παίγνιο, στα χείλη του ρήτορα Κικέρωνα

ομολογώ δύο τόξα τέντωσαν σταυρωτά τα βέλη τους, σφύριξαν

κρύα και παγωμένη, στον αέρα, αποκρυστάλλωσε η προσωπίδα

άγνωστη, αγνώστων, αργά βαριανασαίνει, μετράει το βάδισμά της

χωρίς προειδοποίηση η φαρέτρα, με τα φαρμακερά βέλη, στο στόχο

αίμα σου έσταξε, όσο, στα χείλη που με χαρά θα τραγουδούν, Μνείες

εκείνες παραμονεύουν, τρελαμένες μισοθεές πίνουν το αίμα

αόρατες, ορατά χοροπηδούν, πάνω στην σκηνή, εκεί που 
μάχη, τη μάχη, αρχαίο βέλος φαρμακερό, σημαδεύει πίσω απ' τις κουίντες

Kostis nil - αρχαίο βέλος φαρμακερό - Νοέμβριος 2018

εσπερινή ελευθερία

εσπερινή ελευθερία

ξεχασμένη ώρα, ώρα πρωινή, μεσημεριού ή βραδινή

δεν ξέρω ίσως, πρωινή ώρα, π’ ανοίγει η πόρτα

μα και πάλι, τόσες άλλες στιγμές, ώρες που γέμισαν

έγιναν μέρες, παιδικά μου χρόνια κι όνειρα μελάτα

μια κάποια ώρα, πέρασε μια πεταλούδα γιορτινή

πάνω κάτω, χοροπηδά, ονειρεύεται, μα δε σταματά

μια πεταλούδα στο πέτο, με σημάδεψε τόσο γλυκά

μ’ άγγιξες και γέμισαν τα στήθη μου, μ’ αρώματα

στο μεσοδιάστημα κι άλλες στιγμές κι ώρες

κάθομαι και παραβγαίνω στον ήλιος που ντάλα

ο ήλιος των δώδεκα, κερώνει την ύπαρξη μου

οι στιγμές έτρεξαν, έσπρωξαν το ήλιο παρέκει

η σκιά απ’ εδώ, απόγευμα, το σώμα μου μέτρησε

ώρες, πάλι από στιγμές, ξεχασμένες και δείλι

κι ώρες ξεχασμένες, στ’ ατέλειωτα δειλινά

απόψε, κοίτα πέρα, απ’ τ’ άσπρα βουνά, μια κραυγή

πέρα στη θάλασσα, στο πέλαγος, γκρίζα τα κύματα

πιο απ’ τ’ άσπρο πέλαγος, ήχοι διαλαλούν μυστικά

ποδοβολητά, άλογα κλειδώνουν την ελευθερία σου

κοίτα την εσπερινή ελευθερία, τον ήλιο που θαύμα

χρυσός δίσκος, τροχίζει με φωτιά, τα δυτικά σύνορα σου

εκείνη η φωτιά με καίει, σε λίγο, θα μείνει κενή, θανατερή

εκείνο το φως π’ αργοσβένει, υπαγορεύει τη θύμηση σου

απόψε το δείλι, δηλοί μυσταγωγία, εσπερινή ελευθερία

δεν έχει ακόμα νυχτώσει και κάτι δε, φοβάμαι

απ’ εκείνη την πίστη, το σώμα εξαντλεί την ύπαρξη του

ώρα την ώρα, στιγμή τη στιγμή, το δείλι ρομαντικό

ξεφορτώνει τις στιγμές, τις ώρες, τα φορτωμένα δειλινά

Kostis nil – εσπερινή ελευθερία – Νοέμβριος 2018

γλώσσα τη λόγχη

τι όνειρο ονειρεύτηκα, μέχρι τα τείχη

πυρρόξανθες είναι οι εικόνες, πυραμίδες

γεννήθηκες τώρα ή πότε γεννήθηκα

πάνω στα τείχη, ήλιος ανάκρουσε τα φτερά του

στ’ άκουσμα του, γέρος πια, αναρωτήθηκα

τόσο ψηλά κι αθεόρατα, ποιος να τα ’χτισε

κι άκουσες εκείνο το σφύριγμα να κουτουλά

τον άνεμο του ήλιου, που άξαφνα χλιμίντρισε

χάθηκε σφυρίζοντας κάτω στη κοιλάδα

με τις πέτρες έχτισα Αθήνα και Ρώμη, που

τα τείχη τα δικά μου, απ’ άλλον σκοτεινό ορίζοντα

τα γκρέμισαν κρυφά, ξεπαραλιάζοντας τα τελευταία γρόσια

και του εχθρού το ρέγος, μέγα, σε νέο τείχος κατσικώθη
νόμισα στη θλίψη μου, στίχους που τραγουδούσα, σαθροί σαν πέτρες

του λόγου μου μετοίκησα, ιστορώντας κρύες νύχτες

κηλίδες απ’ αόρατες μάχες, αίμα δικό μου, το πορφυρό

τι φύλατταν εντέλει τα νέα τείχη, τη νέα πόλη;

μοιάζουν, τυφλώνουν, καλπάζουν, τα μαύρα άλογα

στη νέα κηλίδα του σατανά, σκάρωσε η τύχη μου

μα απ’ του ήλιου τη χροιά σαν κύμα, η γλώσσα μου αναδεύει

τείχος φωτεινό, πού πάνω στη πέτρα, η πόλη μου, ξαναζεί 

γλώσσα τη λόγχη, ασπίδα, πατρίδα περήφανη, ομηρική

kostis nil – γλώσσα τη λόγχη – Νοέμβριος 2018

άπτερος νίκη

άπτερος νίκη

εκτός των άλλων, σε κάθε περίσταση 

περπατώ, περπατώ σ’ εκείνη την αντιγραφή

πάνω από ρύμες, πάνω απ’ τα κύματα

και να, θαύμα του θαύματος

ίδιον όφελος μιας απείρου μετάγγισης

από ζωή, εις ζωή

για δέστε λοιπόν, δέστε με

σε κάθε περίσταση, ίδιος μ' εσάς

με επιθυμίες, επιθυμίες, σύντροφος σας

Kostis nil - άπτερος νίκη - Μάρτιος 2008