εσπερινή ελευθερία
ξεχασμένη ώρα, ώρα πρωινή, μεσημεριού ή βραδινή
δεν ξέρω ίσως, πρωινή ώρα, π’ ανοίγει η πόρτα
μα και πάλι, τόσες άλλες στιγμές, ώρες που γέμισαν
έγιναν μέρες, παιδικά μου χρόνια κι όνειρα μελάτα
μια κάποια ώρα, πέρασε μια πεταλούδα γιορτινή
πάνω κάτω, χοροπηδά, ονειρεύεται, μα δε σταματά
μια πεταλούδα στο πέτο, με σημάδεψε τόσο γλυκά
μ’ άγγιξες και γέμισαν τα στήθη μου, μ’ αρώματα
στο μεσοδιάστημα κι άλλες στιγμές κι ώρες
κάθομαι και παραβγαίνω στον ήλιος που ντάλα
ο ήλιος των δώδεκα, κερώνει την ύπαρξη μου
οι στιγμές έτρεξαν, έσπρωξαν το ήλιο παρέκει
η σκιά απ’ εδώ, απόγευμα, το σώμα μου μέτρησε
ώρες, πάλι από στιγμές, ξεχασμένες και δείλι
κι ώρες ξεχασμένες, στ’ ατέλειωτα δειλινά
απόψε, κοίτα πέρα, απ’ τ’ άσπρα βουνά, μια κραυγή
πέρα στη θάλασσα, στο πέλαγος, γκρίζα τα κύματα
πιο απ’ τ’ άσπρο πέλαγος, ήχοι διαλαλούν μυστικά
ποδοβολητά, άλογα κλειδώνουν την ελευθερία σου
κοίτα την εσπερινή ελευθερία, τον ήλιο που θαύμα
χρυσός δίσκος, τροχίζει με φωτιά, τα δυτικά σύνορα σου
εκείνη η φωτιά με καίει, σε λίγο, θα μείνει κενή, θανατερή
εκείνο το φως π’ αργοσβένει, υπαγορεύει τη θύμηση σου
απόψε το δείλι, δηλοί μυσταγωγία, εσπερινή ελευθερία
δεν έχει ακόμα νυχτώσει και κάτι δε, φοβάμαι
απ’ εκείνη την πίστη, το σώμα εξαντλεί την ύπαρξη του
ώρα την ώρα, στιγμή τη στιγμή, το δείλι ρομαντικό
ξεφορτώνει τις στιγμές, τις ώρες, τα φορτωμένα δειλινά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου