Μονόγραμμα

 

Σε μια άψογη φιλοτέχνηση όλα τριγύρω,
έσμιξαν σαν δυο αγκαλιές με φιλιά,
παράφορα αγαπήθηκαν,
όνειρο γαλήνιο στον μεσημεριανό έρωτά τους.
 
Ανάβλυζαν τα σώματα με το μοναδικό θάμπωμα,
υπέροχα σκέρτσα τ' αέρινα,
κάτω απ' τον υπέροχο γλαυκό ουρανό 
έζωναν τα χυτά κορμιά, λαμπερά γλυπτά τους.
 
Έμοιαζε με εκμαγείο, αποτυπώθηκε πάνω στη γη
η υψικάμινος στερεοποίησε,
μόνο πηλός, δάκρυα της συντριβής
μόνο θραύσματα τρυφερά μες την καρδιά.
 
Τα σώματα με την χαριτωμένη κίνηση εθεάθησαν
ανάμεσα στα κίτρινα στάχυα του Ιούνη
κρυστάλλινη ηχώ τα ζύγωνε,
μες τη γυμνή αγκαλιά του καλοκαιριού, φωτοπλημμύρισαν.
 
Kostis nil - Μοιραία ματιά - Ιούνιος 2021
 

Υδρία της Σελήνης

 

Κατάπληκτη πιο από την αγάπη, είναι η αγάπη που δε λογιέται
Μιας μέρας εκείνο το φως, γλυκάδι, με όλα του τα σημάδια,
Το πέλαγος, η θαλερή ματιά, οι γαλάζιες φτερούγες του
Με μάτια ζυγίζει της καρδιάς μου, ψάχνει διακαώς ένα νεύμα.
 
Και πάνω στ' αετώματα, πιο ψηλά απ' των πουλιών τα ρίχτια
Των ονείρων κλεψύδρες σαν πυρώνουν τ' αυγά τους,
Εκεί του ήλιου, ζωύφια χαϊδεύονται με μετρική τρυφεράδα
Σαν η φωτιά λογχίζει σπέρμα, βαθιές εισπνοές ανασυστήνει.
 
Είναι χρυσάφι, αναπνέει, κυλίει των οφθαλμών τ' άκαυτο δάκρυ
Μάτια έξω απ' τον κόσμο τους, έξω απ' τη γη συναθροίζονται,
Πλάνητες σκεπάζουν το χαραγμένο κορμί, κορμιού τη δίνη
 
Της καρδιάς μου υγάδι, χτυποκάρδι, νερά της φρόνησης μου
Οσωνούπω μετέπειτα το ποίημα στην ουράνια σκευή,
Καλά κρυμμένο, αστράφτων, κρουστάλλινο κι ανυποψίαστο
Κατάσαρκα, με σάρκες τρώει τις σάρκες, πάθος γεννά τις σάρκα του.

Σελήνη της καρδιάς, αράχνη του προσώπου μου, λάμψη
Αιμορραγώντας, αστέρας απρόσιτος,
Παντοτινό δάκρυ, πάντα αδιόρθωτο, πάντα νοσταλγικό
Παραμιλάει σαν έχει παραπιεί, απ' την υδρία της υπέροχης Σελήνης.

Kostis nil - Υδρία της Σελήνης - Ιούνιος 2021
 
 
 
 

Σανηνεύουν το κόρο και σμίγουν ολόγυρα, με πυρωμένο υφάδι.

Ένα πουλί

 

Πήγαινε παντού σαν ένα πουλί, ένα αγόρι
Μια το παράδερνε ο άνεμος μια στις φυλλωσιές
Μέσα από μια μουσική αντίληψη, παράξενη
Με τα δικά του στόματα παραμιλούσε. 
 
Ω! κορίτσι έλεγε, εκείνη η παράξενη μουσική,
Νεραϊδοπαρμένο κορίτσι, πάντα στην κρυψώνα σου.
Κάθε μέρα αγγίζω τα φανταχτερά φόρεμά σου
Κάθε τη μέρα, κάθε μέρα, αθόρυβα, ξεμακραίνεις.
 
Χάσκει ο ουρανός απ' τα ακούσματα της βροχής
Απ' την ουρανοκατέβατη λάμψη της αφήγησης
Το κορίτσι έλιωνε απ' την παράξενη μουσική,
Ενίοτε θλιμμένο, ενίοτε γεμάτο χαρές
Με μοσχοβολημένους ανθούς, ανθοστολιστο.
 
Όμως κανείς δεν άκουγε, κλειστά είχαν παράθυρα
Ώσπου, εκείνο τ' αγόρι από μακριά,
Σαν πουλί έπινε νερό με τα πονεμένα μάτια του. 

Και πέρασαν χρόνια, χρόνια πολλά
ώσπου ένα ξημέρωμα,
Η απήχηση όλων των εκφάνσεων,
Και συμπαντική αναφορά του χαμένου μύθου,
Μια που ειδώλιο ο έρωτας του κοριτσιού.
Κι από τότε το αγόρι, πάντα σαν ένα πουλί
Πάντα πουλί το αγόρι κι έπλεκε το τραγούδι της.
 
Kostis nil - Ένα πουλί - Ιούνιος 2021
 
 
 

Αφόρετα μπλουζ μιας αγάπης

 

Πάντα αργείς, πάντα ασυγχώρητα αργείς να έρθεις αγάπη μου
Και εγώ στον ερχομό σου, πάντα περιμένω την αγάπη
Μωρό, σαν μωρό, ο χορός, αφόρητα περιμένω τα φιλιά του,
 
Μια ο καιρός, πικρά περιβρέχει, τις ανθισμένες αμυγδαλιές
Και τραγούδι σαν αργώ, τραγουδεί ψιθυριστά στο μωρό του,
Σαν το τραγούδι, χρυσό σκουλαρίκι, απ' τα χείλη μωρό μου,
 
Τα μπλούζ της αγάπης, τα μπλουζ της καρδιά σιγοτραγουδούν
Στροφές μες τα σεντόνια, τριαντάφυλλα να σώνονται
Σαν τ' άρωμα ανάφτει, διασκορπά, στ' απείρανθο κορμί σου,
 
Α, πόσο να 'ξερες, τι μυστικά, τι πυρ, να 'ξερες απαλές δονήσεις
Έλα πίσω, έλα έλα, της αγάπη το ξίφος να πάρεις από μένα
Απίστευτα γύρω απ' τη λιγνή μέση, γύρος ο χορός ξετρελαίνει,
 
Με τ' αληθινό πρόσωπό πρόσωπο, μάτια είναι τα μάτια μου
Τα τραγούδια απ' τα χείλη αχόρταγο φαρμάκι να στάζει,
Μωρό μου να χορέψω θέλω, ως καρτερώ φιλιά, αυτό μόνο θέλω,
 
Μακριά ο δρόμος, μακριά, μυστικός, αλύγιστος μωρό μου
Με πόνους ο έρωτας, σαν πονάνε κατάσαρκα οι ελπίδες
Στέκεις έξω απ' το παραθύρι, σκέψεις που άνεμος στροβιλίζει,
 
Μμμ απέριττη η ομορφιά, τα καρφιτσωμένα στο πλάι μαλλιά σου,
Θάνατος λούζει, το μαβί του απέναντι ουρανού, σαν με λούζει
Γιατί, μα γιατί αθετείς, γιατί θεέ μου αθετείς, άλλο δεν παρακαλείς,
 
Θα λιώνω τα βλέπω, θα τρέχουν δάκρυα λησμονιάς, κάθε μου
Θα κείτομαι μερόνυχτα, δεν θα σηκώνομαι να κυνηγό στα δάση,
Θα λιώνω, απέραντος, φαρδύς, τα βλέπω στις ξόβεργές μου,
 
Και θα 'μαι με λύπες, θα 'μαι να λυπάμαι το κορμί μου τ' απέριττο,
Σκέψου πως το κορμί καταντάει να χάνει την ενόραση του
Ναι 'μαι, εγώ, ποιος θα πει, ποιος θα τολμήσει να πει, ήταν άλλος,
 
Ωσότου τρυφερά θα με λούζεις, μιας εκεί, ένα γύρω, κόσμος όλος
Κοροϊδεύει τα βλέπω, δεν ακούω, δεν τρώω τα άθλια βράδια μου
Δεν θα κοιμάμαι, βαριά απερίφραστα μόνο, βογκώ σαν θα κοιμάμαι,
 
Βογκώ μάτια μου, για εκείνο το χορό, το χέρι γύρω απ' τη μέση σου
Χωρίς να σκέφτομαι για το δικό σου γυμνό, το γλυπτό να πλαγιάσω
Ξέφρενος θα αντισταθώ στο φιλήδονο κορμί, για να σωθώ, ξέφρενος,
 
Και τρέμω, περίεργη χαρά, τρέμω σαν όλα τα φανταχτερά, ολόγυρα
Ρούχα σαν γδυθώ, στο όνειρο, μόνο αναπάντεχο, όνειρο θα σβήνει
Θα λιώνω πάνω στο δικό σου κορμί, της αγάπης γλυκό, λάμπων κορμί,
 
Είναι αυτό που προτιμά να λιώνει, μ' άπειρες μετάνοιες θυμωμένο
Μετάνοιες με πόνους, που μόνο ένα πονεμένο μου φτάνει τραγούδι,
Χάδι απ' το χέρι, μονότονα τρέχει, της σάρκας του σέρνει την καύτρα,
 
Ω μωρό μου μωρό μου μόνο ένα χορό, στα ύστερα, κι ας πεθάνω!
 
Δώσε μου ακόμα, το χάδι, δώσε μου, πνίξε με στα φιλιά σου
Δώσε μου ακόμα, μόνο το φιλί, δώσε μου από σένα, φιλιά
Δώσε μου ακόμα, μόνο την αγκαλιά, δώσε μου από εσένα, εσένα,
 
Κι ύστερα σαν τον αστεριών την θεία χάρη να αποσβήσω,
Ύστερα σαν τον ανθό καλού κακού να κυλώ στο μαράζι,
Δώσε μου, δώσε μου άνθος, ότι απέμεινε άνθος, δώσ' μου,
 
Άγγιξέ με μωρό μου, μόνο με χορό, τον αέρινο λεπτό χορό σου,
Και θα με πάντα δίπλα και δεν θα χαθώ ποτέ ξαφνικά,
Θε, των αναμνήσεων, μια, πολύ κοντά σαν θεία λάμψη, θα λάμπω,
 
Θε, θα λες, μια, αυτή ήταν η πιο μεγάλη αγάπη, η αγάπη μας
Αυτή θα λες τεράστια κύματα που δεν θα ματαδώ, κατακλύζουν
Δεν θα ματαδώ τέτοια παράφορη αγάπη, μέσα στις αμαρτίας μου,
 
Μια αγκαλιά, σαν χυτό, μέταλλο άυλο, ποτάμι άδοξα να κυλάει
Ποτέ, μα ποτέ, μην ρθει για με, βροχή για να κάψει ολοζώντανο
Κι ωσότου σε μια αγκάλη ολόζεστη, αργά η ζωή ας μαραθεί,
 
Και σαν πουλί η αγάπη, έφυγε, για τόσα, όσα, έχουν λιγωθεί
Και μαράθηκαν φύλλα, φύλλα χρύσα, τ' απρόσμενου κήπου,
Κι όλα στο πουθενά, μιας αγάπης στο φανταχτερό ξημέρωμα της,
 
Μια που αύριο γοργα γοργα πάλι αργά ξημερώνει αργά η μέρα
Μια που ρόδα πάλι σ' αγάπες μοναχικά δώρα θ' αγγίζουν
Και βάσανα μιας ανάμνησης σαν τραγουδεί, νερό το τραγούδι,
 
Πάντα αργείς, πάντα ασυγχώρητα αργείς να έρθεις αγάπη μου
Και εγώ στον ερχομό σου, πάντα περιμένω την αγάπη
Μωρό, σαν μωρό, ο χορός του, αφόρητα περιμένω τα φιλιά του.
 
Kostis nil - Αφόρετα μπλουζ μιας αγάπης - Ιούνιος 2021
 
 

ΦΙΟΡΔ

Πλάσμα παράξενο σαν από, γυμνό πουλί

Διήγηση απ' το μακρύ παρελθόν μέσα απ' αράδες

Ούτε πιο αληθινό το πρόσωπό μου,

Απρόσωπο ποτάμι που διασταυρώθηκε τυχαία.

Τα δέντρα π' άθελά τους σφιχταγκάλιασαν τις ρίζες τους

Στις ανατολικές ακτές κυριαρχεί αυτός ο άνεμος,

Άνεμος ανατολικός διασταύρωσε τα ερωτικά φιλιά τους.

Αυτή η κατάπληξη στο μακρινό της ταξίδι,

Στο διαλεχτό παραδείσιο σχήμα των ύμνων,

Η ιστορία τ' ονείρου με τ' απόκρυφα μυστικά της

Λέξεις και πράγματα, νοήματα φευγαλέα

Τ' απίστευτο λίκνο ενός ρόδου με τις φανταστικές προθέσεις του.

Η τελευταία έκφραση, αόρατη κηλίδα

Σαν ένα καράβι π' αποτραβιέται στ' απίστευτα δειλινά του,

Τα φιορδ μου, του κάθε έρωτα, στο παράφορο καθημερινό τους παιγνίδι.

Kostis nil - Φιόρδ - Ιούνιος 2021

ΑΠΕΡΓΙΑ

 

Σημαίες απλωμένες, σημαίες στο παραμάζωμά τους,

Ζυγώνουν του πεζοδρομίου νωθρή τη σύναξη

Εξόρυξη σε πλάκες χρυσού, πεζοδρομίου,

Αντήχηση μιας καρδιάς που ελπίζει στα πανιά της.

Των κολασμένων εξόρυξη, πρόσωπα σεπτά σκαφιδωμένα.

Το τείχος στέκει και οι ορατοί στίχοι αναστοιχειώνουν

Ορατά συνθήματα μεσόστρατα αναστοιχειώνουν

Κατασιγασμένες φιγούρες, με μάτια βαθιά, αβυσσαλέα

Παρεπιδημούντες του ήθους, περιφερόμενοι ταραξίες

Διάσπαρτοι στο ροδόλευκο και καταπιεσμένο τους κόσμο.

Αντίκρυ τάγκο σκιερό, τάγκο παράφρωνο, ταγκό παραδομένο,

Κοράκια χαράζουν με μιας, νόμο, μονόγραμμά τους

Κι έπειτα σιγή, του ανέσπερου, του άδειου σπιτιού τάβλα

Η χάρη, ότι μοιραία των νέων βλαστών προσκεφάλη

Τα νούφαρα γοερά, ματαίως, κορφολογούν τον έρωτά τους.

Λουλούδια, μάτσα, πεταμένα πάνω στο ταπί για τον νικητή

Της κυριαρχίας τα σείστρα κουνάνε τα δάχτυλά τους

Πάνω στην αρχαία σκουριά μοστράρουν τα υπάρχοντά τους

Κι ασημοστολισμένη η γιορτή, ως επίσημο δόρυ, νέκταρ,

Απεργία με κρότους, απεργία μ' ανέμους στην κόμη της πόλης.

Και χείλη λαβωμένα, γερές οι γροθιές, βίαια ματώνουν

Πάλλει και πάλλει η ψυχή, εκούσια η οργή χαλικώνει,

Σήμερα, εκούσια η οργή, ζωντανά κοσμεί το κορμί της

Και εις αύριο η επιγραφή, Απεργία, των εργατών η απεργία,

Νενικήκαμεν κύριοι, αρκεί… Νενικήμαμεν τους βαρβάρους.

Kostis nil - Απεργία - Ιούνιος 2021

Χάριν του κοριτσιού

 

Ένα πρωινό, ένα πουλί πλουμιστό πίσω απ' λουλούδι,
Γαλήνιο πρωινό, το μοναχικό περπάτημά του
Ήταν ώρα, καλά κρυμμένο, ώρα πρωινής φιλύρας
Ασημόφτερο φόρεμα φορούσε, κεντημένα τα πασουμάκια του.
 
Κάθε πρωί το πουλί έπλεκε ροδαλούς ήχους σ' ένα κορίτσι
Μες στο νερό, στιγμές, έπλεκε το φανταχτερό πρόσωπό της,
Σκούπιζε μια λάθρα σταγόνα σαν έπεφτε στο μάγουλο της
Σαν έδεσμα ήχοι, παραδόξως, αδιόρατοι απ' το σαξόφωνό του.

 
Άκουγε μέσα του το πουλί, το κορίτσι, βαθιά τη θλίψη.
Παντού, παντού, ακόμα κι όταν νυχτοπερπατούσε
Ώσπου σε κάποιο τέρμα, με βλέμμα ατημέλητο ένας τελάλης,
Α! στο σόχο - σε μια πολιτεία- με σόλο, το σαξόφωνο ωρυόταν.
 
Το σαξόφωνο έπαιζε, το πουλί περιδιάβαινε τους δρόμους
Μουσικές καρέκλες ενσαρκωμένες στο σώμα του κοριτσιού
Κίτρινες φωτεινές σαν έμπασαν, ήχων φωτοβολίδες,
Ω! μπιζού, χρυσά της, μιας και προσδοκούσε τον έρωτά της.

Κι έλιωνε παραδόξως αγέλαστη, μάρμαρο στις βιτρίνες
Ρόγα μιας αγάπης που δεν θα νιώσει τ' ανάπιασμα,             
Το κορίτσι, αγάπη κι αγκάλη δεν γύρεψε στη ζωή της
Μια που αγάπη πάντα μ' αναφιλητά, πάντα των ονείρων.
 
Και από τότε. ωραία μαλλιά, λαμπερά, αστροφέγγουν
Μ' ένα σκοπό που τσακίζει την υπέρλαμπρη νύχτα
Εικοσιτρείς χιλιάδες -των γενεθλίων- γιόρτασαν τ' αστέρια
Λύθηκαν οι φωνές, χάριν του κοριτσιού, χάριν της σελήνης.
 
Μόνο πλουσία, τα πλούσια μαλλιά της αφροπλημμύρισαν
Έπειτα θ' ανέβαινε σε μια ουράνια Harley-Davidson,
Με πιο τ' άγγιγμα, με μάτια, άδεια στο προσπέρασμα,
Με όνειρα μια που η πλάση μαγικά έπλασε το κορμί της.
 
Με λύσσα το πουλί, μέχρι τη βαθιά εσπέρας δεν έβαζε γλώσσα,
Με χρυσό της φωνής που διέτρεχε μέσα στο φεγγαρόφωτο
Το σαξόφωνο κι απόψε στο στόμα της ουράνιας μελωδίας,
Το αγόρι που ήταν πάντα πουλί θα παραχαΐδευε τα μαλλιά της.
 
Kostis nil - Χάριν του κοριτσιού - Ιούνιος 2021