Υδρία της Σελήνης

 

Κατάπληκτη πιο από την αγάπη, είναι η αγάπη που δε λογιέται
Μιας μέρας εκείνο το φως, γλυκάδι, με όλα του τα σημάδια,
Το πέλαγος, η θαλερή ματιά, οι γαλάζιες φτερούγες του
Με μάτια ζυγίζει της καρδιάς μου, ψάχνει διακαώς ένα νεύμα.
 
Και πάνω στ' αετώματα, πιο ψηλά απ' των πουλιών τα ρίχτια
Των ονείρων κλεψύδρες σαν πυρώνουν τ' αυγά τους,
Εκεί του ήλιου, ζωύφια χαϊδεύονται με μετρική τρυφεράδα
Σαν η φωτιά λογχίζει σπέρμα, βαθιές εισπνοές ανασυστήνει.
 
Είναι χρυσάφι, αναπνέει, κυλίει των οφθαλμών τ' άκαυτο δάκρυ
Μάτια έξω απ' τον κόσμο τους, έξω απ' τη γη συναθροίζονται,
Πλάνητες σκεπάζουν το χαραγμένο κορμί, κορμιού τη δίνη
 
Της καρδιάς μου υγάδι, χτυποκάρδι, νερά της φρόνησης μου
Οσωνούπω μετέπειτα το ποίημα στην ουράνια σκευή,
Καλά κρυμμένο, αστράφτων, κρουστάλλινο κι ανυποψίαστο
Κατάσαρκα, με σάρκες τρώει τις σάρκες, πάθος γεννά τις σάρκα του.

Σελήνη της καρδιάς, αράχνη του προσώπου μου, λάμψη
Αιμορραγώντας, αστέρας απρόσιτος,
Παντοτινό δάκρυ, πάντα αδιόρθωτο, πάντα νοσταλγικό
Παραμιλάει σαν έχει παραπιεί, απ' την υδρία της υπέροχης Σελήνης.

Kostis nil - Υδρία της Σελήνης - Ιούνιος 2021
 
 
 
 

Σανηνεύουν το κόρο και σμίγουν ολόγυρα, με πυρωμένο υφάδι.