Χάριν του κοριτσιού

 

Ένα πρωινό, ένα πουλί πλουμιστό πίσω απ' λουλούδι,
Γαλήνιο πρωινό, το μοναχικό περπάτημά του
Ήταν ώρα, καλά κρυμμένο, ώρα πρωινής φιλύρας
Ασημόφτερο φόρεμα φορούσε, κεντημένα τα πασουμάκια του.
 
Κάθε πρωί το πουλί έπλεκε ροδαλούς ήχους σ' ένα κορίτσι
Μες στο νερό, στιγμές, έπλεκε το φανταχτερό πρόσωπό της,
Σκούπιζε μια λάθρα σταγόνα σαν έπεφτε στο μάγουλο της
Σαν έδεσμα ήχοι, παραδόξως, αδιόρατοι απ' το σαξόφωνό του.

 
Άκουγε μέσα του το πουλί, το κορίτσι, βαθιά τη θλίψη.
Παντού, παντού, ακόμα κι όταν νυχτοπερπατούσε
Ώσπου σε κάποιο τέρμα, με βλέμμα ατημέλητο ένας τελάλης,
Α! στο σόχο - σε μια πολιτεία- με σόλο, το σαξόφωνο ωρυόταν.
 
Το σαξόφωνο έπαιζε, το πουλί περιδιάβαινε τους δρόμους
Μουσικές καρέκλες ενσαρκωμένες στο σώμα του κοριτσιού
Κίτρινες φωτεινές σαν έμπασαν, ήχων φωτοβολίδες,
Ω! μπιζού, χρυσά της, μιας και προσδοκούσε τον έρωτά της.

Κι έλιωνε παραδόξως αγέλαστη, μάρμαρο στις βιτρίνες
Ρόγα μιας αγάπης που δεν θα νιώσει τ' ανάπιασμα,             
Το κορίτσι, αγάπη κι αγκάλη δεν γύρεψε στη ζωή της
Μια που αγάπη πάντα μ' αναφιλητά, πάντα των ονείρων.
 
Και από τότε. ωραία μαλλιά, λαμπερά, αστροφέγγουν
Μ' ένα σκοπό που τσακίζει την υπέρλαμπρη νύχτα
Εικοσιτρείς χιλιάδες -των γενεθλίων- γιόρτασαν τ' αστέρια
Λύθηκαν οι φωνές, χάριν του κοριτσιού, χάριν της σελήνης.
 
Μόνο πλουσία, τα πλούσια μαλλιά της αφροπλημμύρισαν
Έπειτα θ' ανέβαινε σε μια ουράνια Harley-Davidson,
Με πιο τ' άγγιγμα, με μάτια, άδεια στο προσπέρασμα,
Με όνειρα μια που η πλάση μαγικά έπλασε το κορμί της.
 
Με λύσσα το πουλί, μέχρι τη βαθιά εσπέρας δεν έβαζε γλώσσα,
Με χρυσό της φωνής που διέτρεχε μέσα στο φεγγαρόφωτο
Το σαξόφωνο κι απόψε στο στόμα της ουράνιας μελωδίας,
Το αγόρι που ήταν πάντα πουλί θα παραχαΐδευε τα μαλλιά της.
 
Kostis nil - Χάριν του κοριτσιού - Ιούνιος 2021