Το πέρασμα του χρόνου

Το πέρασμα του χρόνου είναι εδώ,- άγριων λουλουδιών καρπός

Λευκών ημερών, πετούν σαν περιστέρια,- λευκά περικάρδια νερά

Διάσημων νερών που αλόγιστα ενώθηκαν σε κοίτες,- άρρητα

Τα σύννεφα κι αυτά εδώ, ντύνουν χλωμά,- ρύμες τα σπίτια τους.

Μα εγώ, είμαι πιο ψηλά, απ’ ένα πουλί, που,- μες στην λαγκαδιά

Μα εγώ, διψώ, σαν ένα πουλί π’ έριξε,- μια πρώτη του βουτιά,

Μα εγώ σημάδι, πρώτο και τελευταίο του ουρανού,- απόρησε

Όσο εσύ ατέλευτο μαχαίρι, όλων των αισθημάτων, πληγάδι,- λεύκας.

Το πέρασμα: άσπροι κροτάφοι, γλιστράνε αθέατα,- στα κάτω χάη

Το πέρασμα: μοντέρνο κύμα μαρτυρεί, λουτρό της λεωφόρου αίμα

Πόλεις, από πόλεις, που μέσα εκεί ξαναγεννιέμαι,- σε δρόμους έρμους

Σάρκα απ’ τη σάρκα, ύλη: το μυθικό πουλί τυφλά, πως,- παρελαύνει.

Όψιμα τα σημάδια, κρυφές πληγές, το λέει ψιθυριστά ένα τραγούδι

Καράβια περιδιάβαστα: πέρα, σε νοητό μπράτσο χαραγμένα

Της άμμου, στόμα χρυσό, π’ αστερίας ξέμπαρκος, πως,- καμαρώνει,

Κι ήλιος εδώ, ο απανταχού στ’ απέραντο, γλιστράει - ξεγλιστράει.

Αναγιγνώσκω τ’ αρχέγονα βουνά, που αέρηδες κατακρημνίζονται

Το βουητό, ανάμεσα σε ρυάκια που τρέχουν ολόσωμους κορμούς,

Κλειστά τα μάτια, σκιές: ζώντας χαρά,- σπονδή στους ύμνους

Όσο ανεσπέρα η νύχτα: μια ενασχόληση, επανάγνωση, επαγωγή.

Μα ο χρόνος, είναι χρόνος, προσμετρά,- βαριά τα μέταλλά του

Κάποια φορά τα βήματα σκίζουν με φόβο,- λαβύρινθου το παραμύθι

Τα σύννεφα: χρυσός που σκούριασε, στη πρώτη μας συνάντηση

Το πρόσωπο: κρασί και νέκταρ, γυμνό φιλί, πηχτό κρατεί το αίμα.

Μα εσύ ατέλευτο ονείρων, όλων των αισθημάτων, σημάδι,- λεύκας

Μαχαίρι, ως ανήκουστος χρόνος που,- συχνά πανηγυρίζει

Μετέπειτα λουλούδια θα κλείσουν μέσα τους, τ’ ανέσπερο

Α! των κεριών, θρος: παραμονεύει σε κάθε φύσημα, στο κάθε βήμα.

Kostis nil – Το πέρασμα του χρόνου – Ιούνιος 2020