Μέταλλο άυλο

Μια γυναίκα, κίτρινο σεντόνι,- όμοιο κίτρινου πυρετού

Μια άλλη φορούσε, κίτρινα του αγέρα, στολίδια

Μια γυναίκα: με θαλασσιά, μπλε σκουλαρίκια

Μια άλλη στο ανηφόρι, περιπλανώμενη,

Μια γυναίκα, υποκλινόμενη στην εύμορφη καρδιά μου   

Μια άλλη αντίγραφο - Μόνα Λίζα - χάθηκες σαν τσιγγάνα.

Μα εσύ, εσύ, η μοναδική,- μοναδική αγαπημένη!

Θάλασσα κι άμμος,- απείρως αδιόρθωτη

Το κορμί σου χιτώνας  κι ένα σώμα ταλαντεύει,

Το βλέμμα, κύκλος απ’ φωτιές,- άσβηστη η νύχτα

Το αίμα στάζει,- απ’ του κάκτου την κοφτερή ματιά.

Μα είσαι αγαπημένη -  πια -  των ονείρων γυναίκα,

Σε ουρανό και γη, μέταλλο,- άυλο,

Ποτέ σου, δεν σ' ένοιαξε, σαν ρόδακας ανοίγεις
Κι ο στεναγμός απογυμνώνει, περίσσια πνίγει.

Πέρασα την κίτρινη έρημο, μ' αναμνήσεις

Κι έγινα καράβι που ταξιδεύει σε μπλε επιφάνειες,

Κι έγινα κρεβάτι ουρανί, βλέποντας τη θαλάσσια τρούφα

Τα ξέφτια, τα θέλγητρα, τα μαραμένα σου, χύδην.

Κι έμειναν πίσω, δεμένες κλωστές

Αξημέρωτα, στο άδειο τραπέζι,- τα μάγια

Τα μάτια αφηγούνται: ομοίως πίδακες, νούφαρα

Ψάχνω, σε ψάχνω. Ω! τι καλά,- στα όνειρά μου

Εσένα, ίδια: γυναίκα της ερήμου!

Καίεις, ως εκάφτη η άμμος: καίεις ως, ο αχάτης της καρδιάς μου.

Kostis nil – Μέταλλο άυλο – Ιούνιος 2020