Η τελευταία βροχή του Μάη

Επότησε ετούτη η βροχή εφέτος, Μάη μέρα, τα άνθη της

χάιδεψε έπειτα ο ήλιος του ουρανού, όλα τα αγαπημένα του,

μα πιο αγαπημένο, και πιο νοσταλγικό, πολύ μακριά από εμένα

άλλου ανθού, άνθος, που φαίνεται σαν πως, εύλογα κρυμμένο

μακριά μου, πολύ μακριά, απ’ το πότισμα της φετινής βροχής.

Άνθος, που τώρα έρχεται ο καιρός κι ο Ιούνης ξεκαθαρίζει

από μεθαύριο, θα ξεραθούν ή όπως ξανά, ένα νέο χρυσάφι,

θα ’ναι σπάρτα, όλο χαρά κιτρινίζουν, θα ’ναι χρυσάφι μου

όσο χρυσάφι, εγώ θα νοσταλγώ, αλλάζοντας πως, σεντόνια

αλλάζοντας εικόνες, με την θωριά την πλούσια, την ανεπίλυτη.

Και τα άλογα που οι χαίτες κι αυτές άψογα χρυσίζουν,

ενός ήλιου που, από καιρό ξέρει να γείρει,- σε μια άκρη

χρυσός δίσκος καταβολεύεται, κάπου σαν όνειρο,- δύει

κάπου στο δειλινό, τελευταίο πέταγμα,- το βλέμμα λυγίζει,

κάπου προς το κύμα - δε θα ’θελα - φοβάμαι ετούτη τη θάλασσα.

Φοβάμαι, που η βροχή του Μάη έρχεται προς το τέλος

που τα άνθη αδιόρατα, αλλά και ορατά, με το νερένιο φόρεμα,

φόρεμα τους, και τις σταγόνες, π’ αργά κυλούν σαν παραμύθι,

εσένα προμηνύουν, του έρωτα, το πιο απαλό άγγιγμα μου,

το βελούδο, τον άνεμο, στα μέρη σου έρχεται,- σέρνει φιλί.

Όνειρο φοβάμαι, όπως τ' ατέλειωτα όνειρα,- ενοικούσα υπερβολή,

μα τι άλλο, σαν την απρόσμενη βροχή, σαν εκείνα τ’ απρόσμενα βράδια

εγώ μου, ταξίδευα πάντα μου, εσένα μου πάντα συναντούσα:

στο δειλινό, κάτω απ’ τούτη τη βροχή, που άνθος της νιότης:

χρυσαφένιο κορμί, το γλυκό σου χαμόγελο, το θεσπέσιο χρυσαφένιο φιλί.

Kostis nil – Η τελευταία βροχή του Μάη – Μάιος 2020