Λογάδην

Λογάδην

Έμπλεα μάτια, ξανά ορίζουν, σημάδι από ποτάμι,

Που εσώτερο μπουμπούλιασμα: χρωμάτων, λουλουδιών

Εσένα φως, εκείνα από γυμνά βουνά,- όλα τους καμωμένα

Όλα, που μες, σε γλάστρες, άνθη στη δυστυχία τους.

Τ’ άλλο κορμί: κορμιά, φαρδιά - πλατιά, από ναυάγιο

Μουγκά σαν πλέουν, δίπλα σε γλάρους, στα βαθιά

Ορθά, κοφτά, ακούγεται τραγούδι κι ας θαλαττών,

Ακούνε την καρδιά: πλην θάνατος, σέρνει τα σάβανά τους.

Κι όλα, πλην μαργαριταριών,- βαθύ το σκάλισμα

Του γλύπτη, πριν: στα φυσικά ουράνια παραδώσει

Εκείνων των καρπών: η τύχη που έφερε, η τύχη ξέμεινε

Στα δυο τα μάτια, τα δυο σου χέρια,- ψυχρά σταυρωκοπούν.

Και κάπου, λέξεις, από αυγή τη μέρα,- μεσουράνησαν

Ήλιος απ’ άκρη, μέσα του έκλεισε: νησιού λαμπρή περιβολή

Μ’ αυτήν αλήθεια οι γλάροι, από ψηλά, μονάχοι:

Άλλο δεν κρώζουν, μηδέ τα ρήματα,- πλήττουν τη συμφωνία.

Για ανοιχτό το πέλαγος, για πελαγίσια τα φτερά,- για, πέταξα

Τα έμπλεα: θλίψη των οφθαλμών, το κοίταγμά τους

Είναι η ψυχή, ακροθιγώς: πυκνή βροχή που τρέχει --

Κουρντίζει το ποτάμι, κουρντίζει πόνο,- λογάδην τα πέλαγα της.

Kostis nil – Λογάδην – Ιούνιος 2020