Το δαχτυλίδι

Το δαχτυλίδι

Άπλωσε, πάλι ετούτος ο Ιούνης, τα ολόχρυσα σπαρτά του

και ήλιου το καπέλο φαίνεται αστείο, ψηλά απ’ τα κυπαρίσσια

κάτι μαγειρεύεται: σιωπηρά απ’ τα σώματα τους

μέρα: μια μέρα, μεσημέρι προδήλως ουρλιάζω, στ’ όνομά του.

Δεν ακούγεται πια καταμεσήμερο, ο βαρύς ήχος του θανάτου

νύχτα εξυφαίνεται: θανάσιμα μίση κατά παράδοση

τα σπαρτά, για εφέτος εις μνήμη: των εδικών μου πλασμάτων

του Βαν Γκογκ τρελές θίνες, στριφογυρνούν κι αναταράσσουν.

Θέατρο είναι που κιτρίνισε: καρδιές, του συναπτού κόσμου

και τα κοτσύφια ξέμειναν σ’ απόκρυφες φυλλωσιές

κάτω απ’ του πλατάνου πληγή,τ όνομα κρεμασμένο

κι ένα νερό: άφωνο, αντέγραφε στερνή λαλιά.

Τις έναστρες νύχτες του Ιούνη, κάθομαι και συλλογιέμαι

τη νέα γη, που θάβει τα φανταχτερά φορέματά της

όσο προλαβαίνει, όσο ματώνει,- τόσο μεσουρανούν

τόξα, βέλη χρυσά, στο βωμό: θυσία δένει, το δακτυλίδι του θανάτου.

Kostis nil – Το δαχτυλίδι – Ιούνιος 2020