Ο θάνατος του Κηπουρού

*στον Ποιητή, Καθηγητή Μετάφρασης, Μεταφραστή: Γιώργο Κεντρωτή!

Ο Κηπουρός δίχως μανικετόκουμπα το ζεύγλα χώμα αναδεύει,

λέξεις που σαν άνθη, προμηνούνε καρποφόρα

σαν ευωδιές, οι εκδορείς της ηδονής, άνθη, γούστου κακού διάσπαρτα

(προκειμένου περί μεταφράσεως, λόγος, τώρα, να πάλι…),

Τα Άνθη του Κακού, φυτρώνουν - καλού, κακού - στο κήπο μιας νέας εποχής.

Στο βούρκο της εποχής, απλώνεται κι ο τραχανάς! --

(μεγάλη η αγάπη μας, μ’ απλώσαμε τον τραχανά στο δώμα

- τον έφαγε, κι ο γάτος μας!).

Ο Κηπουρός που ηχεί: ήχοι λαγνείας, μέτρο,- αυτήκοος

Ο κήπος καταραμένος - των ποιητών - εύστοχα μέγας

Μπωντλέρ ο ένας, βόστρυχος,- καταραμένων ποιητών!

Τ’ άνθη του, κεντρώνουν, κεντρώνονται με νεύμα

Κεντρωτής ο,ε…δικός μας Κηπουρός, ζει-λογόφωνης λαχτάρα.

Σαν σπάρτα, του Κηπουρού μας, ο κήπο του, αθιβολές,

Μπένγιαμιν και Αντόρνο, Ρεμπώ και Μαλλαρμέ

Βερλαίν, Βαλερύ κι Έλιοτ. Μπρέχτ, Προύστ και Απολλιναίρ

Ρενέ Σάρ, Μανέ, Καβάφης, Καριωτάκης, Καββαδίας…

Κάθεται ο Κηπουρός στον κήπο,- φυλομετράει τα έρμα,

Κάτω απ’ την αντηλιά, που ήλιος λαμπρός, αυτοδιάθεσης

Φαίνεται είναι της μοίρας, των ανθών, αυτοβιοφωτισμός

Θα καταστεί ορατό, και φλογερό βιβλίο. Ω! ναι, με κάτι ακόμα

Καλοσυνεύει, και θα ζει. Ω! ναι, με το καλό, δε θα ψοφήσει

Του κάκου οι εχθροί, όλο θα ψάχνουν, όλο θα σκίζουν τα ιμάτια τους.

Που πάει να πει, με κάτι άλλο,- ύστερα απ’ το άλικο θάνατο μας

Του Κηπουρού μας, των ανθέων θα καταστεί ορατό,- τ’ άνθος

Επιλεγόμενα μιας ζήσης,- spleen των ανθέων,- spleen των κακών

Μαζί μ’ άλλων, spleen της ψυχής, σαν Βιργιλίου -  μετάφρασης - ο θάνατος.

Θανάτου θα καταστεί ορατός, θάνατος μηδέ του Κηπουρού,

Που ζεύγλες, με φωνολόγους, γεμάτες βιβλιοθήκες,- βρίθουν

Ιστούς που την σκυτάλη την αέρινη, κοντά, ένα γύρο,

Επιφύλαξε η μοίρα, χίλιες ζυγιάσεις - Κηπουρού - χίλιες ζυγιάσεις

Πάλλονται οι φλέβες - αόρατες και ορατές - πάλλονται στροφές και στίχοι.

Αναρωτιέται ο Κηπουρός - εσώτερα - μιλώντας με Μπωντλαίρ,

Κάτι απ’ το ύφος, κάτι για ύψος, κάτι… μιας νεωτερικότητας

(Μια σέλφι, σεφ Μπωντλέρ μαζί σου, μια σέλφι στη θύρα επτά!),

Ο θάνατος - του Κηπουρού - θα ταξιδεύει, ως επίγραμμα,

Στο τύμβο ενός βιβλίου μ’ άνθη, σέλφι, σιωπές,- βαθιές ανάσες

Θα κλαίνε εδώ: τ' άνθη - καλού, κακού - μα Συ ο Κηπουρός μας,

Λάκωνας αυτοσαρκάζεσαι, γαύρος αυτοσαρκάζεσαι πως δα, Συ- ν’ αποκάνεις!

Kostis nil – Ο θάνατος του κηπουρού – Μάιος 2020