Έναν ύμνο

Έναν ύμνο: σαν κυματισμός της θάλασσας

Που τα ταξίδια τα εύπορα, ξέβρασε,

Μα συνεχίζει, με ποιόν άλλον,- τον εαυτό του

Ποιόν άλλον - ατρόμητο - πάνω στα μαβιά κύματα.

Έναν ύμνο: σαν κυματισμός που τώρα κοιμάται

Σαν ιστορία απόπνοη ξέμεινε,

Δέθηκαν όλα, στο βαρούλκο της άγκυρας,

Χάρτες, πυξίδες, γέρικα κορμιά,- βασανισμένα.

Έναν ύμνο: πάντα η σκέψη φέρνει στο νου

Ο ύμνος με κατακλύζει,

Εμείς αποχωρώντας και με περίσκεψη,

Απ’ την πρώτη κορφή, νηστικοί και βρεγμένοι.

Έναν ύμνο: θα κολυμπά στο παρών και το μέλλον

Μερόνυχτα γι' άλλες θολοθώρες ακτές,

Δίχως συντρόφους, μαργαριτάρια,

Μονάχο του, θ' απλώνεται το γυμνό κορμί.

Έναν ύμνο: σε περιπλάνηση,- αδιόρατο

Εκείνη η ακτή με τ' ατσαλένια νεύρα της,

Θ' ακολουθήσει ξίφος, στην άλλη όψη της σελήνης,

Εμένα με φαντάστηκα, να κείτομαι: Προμηθέας στα βότσαλα.

Kostis nil – Έναν ύμνο – Μάιος 2020