Ο κύκλος με τα άνθη

Μαραίνονται τ’ άνθη που φέτος μια μυρωδιά

Εκείνα που άδοξα έσβησαν --

Σ’ ανείπωτο χρόνο σε κάμπους περιπλανήθηκαν

Κι όσα γλύτωσαν του μαρασμού --

Κάποιοι καρποί άδραξαν της ευκαιρίας

κι άρχισαν να μ’ αναζητούν.

Για φέτος η θαλάσσια αύρα, των κήπων

Ευχάριστο χαμόγελο συγκαταλέγεται.

Ο ουρανός μετρά όπως κάθε χρονιά καρπούς,

και τα χαμόγελα του θέρους.
Με τρόπο φυσικό, μέτρησε και τα κίτρινα στάχυα,

Πριν τ' αναρίθμητα δειλινά

Κόψουν το λώρο: απ' την πανάρχαια αγάπη της προδοσίας.

Στις άκρες ανάμεσα σε πεζούλια,

Σε ριζιμιές πέτρες που τα ρυάκια στροβιλίζουν.

Μοιάζουν: γυμνής νεράϊδιας τα στήθη,

αεικίνητη στέκει, κοιτάζει τα μακριά της μαλλιά --

την υπέροχη κοιλιά της!

Ασυνήθιστα όπως κάθε χρονιά:

Ο κύκλο με τ’ άνθη, οι πλούσιοι καρποί

Πάρε με, μαζί σου μέχρι τη θάλασσα,
ή στον θάνατο τον ακατάδεκτο,

Κι ο έρωτάς μου, δώρο πενιχρό, στα εγκόσμια γενέθλια σου.

Kostis niI – Ο κύκλος με τα άνθη – Μάιος 2020