Το πρόσωπό μου

Αν και το σώμα, το ίδιο, τα μάτια του εκτοξεύει

το δέρμα της φύσης, δέρμα του σώματος,
ταυτόσημο όριο, ξαναγυρίζει: αρχίζοντας, από μια βάναυση αρχή

κι έπειτα τέλος, κατακάθεται η σκόνη κι η ασημένια σκιά του.

Το νερό λέγεται: και το νερό που πίνουμε

μια μέρα έτρεχε μπροστά μου ατελεύτητα,

περίμενα - του κάκου - να σταματήσει

το γέλιο λέγεται - το γέλιο - τι παράξενος που είμαι

ήλιος λέγεται - ο ήλιος - κυλούσε σαν καρπούζι μέσα στο νερό.

Κατέχω πως, τα βήματα, αλλά με ποια χάρη το νερό

με ποια λόγια η φαντασία, που στιγμές για,- σωπαίνει,
η φαντασία ή τα φαντάσματα, της πρωτόγονης λαλιάς μου

τραγουδάμε γύρω απ’ το λαρύγγι της φωτιά, το τραγούδι του νεκρού.

Ο στίχος είναι στίχος, κι ένα ποίημα κυλιέται,

το πρόσωπό μου, είναι τώρα: κύριο πρόσωπο της γης

τα πουλιά σ’ αυτό το στίχο: δεν βρήκαν κλαδί για να καθήσουν

το δέρμα μας, είναι δέρμα της φύσης,

το πουλί δεν βρήκε, ούτε σκοπό, να τραγουδήσει.

Σκέφτηκα, πως είμαι κάποιος: που πρέπει να προσποιούμαι

τις απέραντες μοναξιές, σαν ήλιος αναπόδραστος

ίσως το νερό, από αιώνες πια,- με την χρυσοκέντητη ελεγεία

δεν θα ’μαι, φαίνεται ποτέ: νερό και τραγούδι, πουλί για να τραγουδήσω.

Kostis nil – Το πρόσωπό μου – Μάιος 2020