Ακρόαση

Μια λάμψη αντανακλά το τερατόμορφο τοπίο

χτυπούν αδήριτα δόντια --

στόματα λεόντων που καρτερούν,

μάτια γουρλωμένα, κάτω απ’ επικούρεια σκηνή.

Ανάκρουσμα οι άναρθρες κραυγές, εξαντλούνται

η αίθουσα μαγική σαν εικόνα --

η οχλοβοή όπως χλιμιντράνε δεκάδες άλογα,

Γέγονται χταπόδια, γέγονται τερατόμορφα τέρατα.

Μ’ άλλη χροιά: ο χρόνος λειαίνεται απ’ την φθορά

η παρωδία ενός άγευστου απογεύματος.

Άδειασαν ξαφνικά: όπως, κεντρικοί λεωφόροι,

Και μόνο τα φώτα,

Και μόνο σε περιήγηση γάτες ανυποψίαστες.

Ολόκληρο το σώμα,- αποτραβηγμένο σαν φλέβα χρυσού,

μεταβάλλονται τα παλαιά υποκείμενα των θαυμάτων.

Πλειάδα ενώπιον:

πρόθυμοι να προσέλθουν, ενώπιον,

κάθε τόσο ακρόαση, ενωπίω --

Πλανιέται παντού, ο ευανάγνωστος αναγνώστης. 

Η καλή μου διάθεση δεν είναι σαγηνευτική,

Μονάχα μια ραγισμένη καρδιά.

Ανάμεσα σε φίλους που έσπευσαν να με συγχαρούν,

Με την λησμονιά, τόσο, των παιδικών αναμνήσεων,

Εν μέσω αυτοσαρκασμού, εν μέσω παραμορφωμένων γέγονε.

Kostis nil – Ακρόαση – Μάιος 2020