Η σκιά του δέντρου

Τη βαθιά μου, σκιά, ένα πουλί                    

Και μόνο τα φύλλα, πυκνά των δέντρων        

που νύχτες άραχλες, χωρίς φεγγάρι,                            

από εκεί πέρασε μαζί, το μαύρο πουλί.                                                 

Η μνήμη,- δεν είναι να ιστορώ.

Το τραγούδι,- μόνο του ξεχασμένο.

Τα γραπτά,- σαν απόξενο σύμπαν.

Κάποτε, όλα εκείνα που καρτερούν:                 

ένας μονόλογος για το φεγγάρι,                                 

ύμνος για το ποτάμι --

τ’ αηδόνι και μια μάνα φτωχή.

Η σάρκα μου δεν έχει στόμα ανοιχτό,

δεν έχει σπαθιά και λέξεις --

διακρίνονται μόνο σκιές μέσα απ’ τα δέντρα.

Η δυστυχία μου, μόνο μαύρο πουλί

μέσα απ’ τα μαύρα δέντρα.

Η ευτυχία μου, μόνο όνειρα,

κλαδάκια που κρέμονται σ’ αόρατες κλωστές.

Απ’ τα ξένα έρχομαι,- είπε το μαύρο πουλί

κουβάλησε τη σκιά μου.

Κι όλα τα δαχτυλίδια μου, έπεσαν στο νερό,

κι ήχοι σκόρπισαν των φτερών μου --

κι η σκιά του δέντρου, πηγαίνει καταής στο ποτάμι.

Kostis nil – Η σκιά του δέντρου – Μάιος 2020