Εξοστρακίζομαι!

Εξοστρακίζομαι!

Μου είπαν κάποτε, σαν ήμουν νέος, κοίτα

Είσαι παραλιαστής φίλε μου, είσαι εκτός

Πέρασαν χρόνια, μεγάλωσα αρκετά, πάλι εκτός

Είχε γούστο, είχα μάθει να πίνω τσίπουρα τις Κυριακές

Και πίσω απ’ τα τσίπουρα ευχάριστα κρυβόμουν

Εστί η ιστορία, insiders, προσβολές για παλαιότερους

Του Στάλιν νεκρά κύτταρα αποτσιταλωμένα 

Μηv περιμένεις, μηv περιμένεις, είναι σκληρή η ζωή

Ο Μεσσίας απ’ τα μέρη σου ποτέ δε θα περάσει

Εστί η ιστορία outsiders πνευσμένης από ολίγους

Άγονη και πονεμένη, χώρα κονταροχτυπιέσαι

Με δραγάτες που φύλαγαν αμπέλια, έως τη δύση

Ο Μεσσίας σε μέρη λαϊκών αγορών, αγοραίος

Πάνω σε καφάσι, με βούρλα μάτια, υπερίπταται

Εστί η ιστορία, insiders, παρέλαση εντός τειχών

Ποιος είδε την παρέλαση, ποιος έκρυψε τα μάτια

Ποιος έβαλε στολή και με καμάρι σήκωσε σημαία

Μην περιμένεις, μην περιμένεις να διηγηθώ

Ξυπόλητος, αφύλαχτη η λεωφόρος, τ’ αμπέλια

Πάντως εδώ είμαστε για σένα, όταν μας χρειαστείς

Σκαντζόχοιροι, outsiders, τρώνε τις ρόγες τ’ αμπελιού!

Μικρή μου πόλη, μικρή μου Χώρα, αγάπες μου

Σαββατιανό κρασί, ζωή μου να πιω, να διηγούμαι

Ντύθηκα παράξενα, ζητιάνος μ’ ένα τηγάνι στο κεφάλι

Με μουζουδές, αγνώριστος, λινάτσες γύρω απ’ το κορμί

Εγώ κι αν φταίω, εγώ πληρώνω, ποίηση μου εξοστρακίζομαι

Με μια σου λέξη, παράβαση και παραβάτης, πού λυσσασμένα

Λυσσομανά, τσακίζει insiders, outsiders, σπάει τα τζάμια

Πλάθει τ’ ατσάλι, εικαστικό το λάθος, φτωχή μου λέξη εξοστρακίζομαι!

Kostis nil - Εξοστρακίζομαι - Μάρτιος 2018

Θλιμμένη μέρα, η μέρα μου

Πορθμείο δεν είχε και θάλασσα

Λεωφόρος μόνη της Εθνικής

Άπαντες παίδες και πατρίς, άπαντες

Παιάνες παιάνες

Ώσπου εκείνα των βαρβάρων στίφη

Στήθη επέτειναν, στίφος ανέντιμο, ως έντιμο

Παρέλασε εμπρός από ανυποψίαστο πλήθος

Σε υπνηλία οι άρχοντες, πλήρεις

Πλήρεις των λιπαρών, των οξέων

Εκεί της δημοκρατίας, εκεί που ύμνησαν

Εκεί εξελέγησαν, εκεί αποκοιμήθηκαν

Βροντούν οι ουρανοί, με στολές και με βήμα

Εν τάχει παρελαύνουν από κεντρική πύλη

Εκεί μέρα μεσημέρι εισήλθαν κρατώντας κλειδιά

Εκείνα του δήμου, της πόλης, έμπροσθεν του Δημάρχου

Αητός, γέννημα Τυφώνα κι Έχιδνας 
Ορμά πάνω στο συκώτι του Προμηθέα!

Στο σκαλί του σπιτιού μας εκεί, αυγό επωάζει

Το περιεργάζονται ειδήμονες, λαϊκών αγορών

Θλιμμένη που ’ναι η μέρα, θλιμμένος αφάνταστα

Σε τούτη την γειτονιά που, γλυκά τα νερά της, που

Πού προσκέφαλο να ονειρευτείς, το διάβας, τη ζήση

Άσβηστη και σκοτεινή, θλιμμένη η μέρα μου, άσβηστη

Το έργο θλιβερό, πάλι απ’ την αρχή, στα χέρια τα δικά σου

Όπως παλιά, δύσκολοι καιροί, ο δρόμος σου μακρύ στρατί!

Kostis nil - Θλιμμένη μέρα - Μάρτιος 2018

Χώρα μου εσύ, Πατρίδα

Μα εκείνος που μίσησε, χωρίς περικοπή

Χωρίς καμία αμαρτία, χωρίς καμία επάνοδο

Ερημωμένοι είναι οι δρόμοι σου πατρίδα

Και μεσ’ τη χλίδα το σκουπίδι   

Έτσι ήταν ψες, έτσι είναι σήμερα

Και παρακάτω για να δούμε, με πια κουράγια

Μη προδοθείς και μη ξανά, μη με προδώσεις

Χώρα μου Εσύ, Πατρίδα

Μα μη θαρρέψεις, μη ξεχαστείς

Στους ερημωμένους μόνο την προσευχή σου

Με ’κείνα τα κουράγια, πάλι απ’ την αρχή

Όπως παλιά, αυτός ο δρόμος, μακρύ στρατί

Kostis nil - Χώρα μου εσύ, Πατρίδα - Σεπτέμβρης 2017

ΝΤΟΠΙΟΛΑΛΙΑ

ΝΤΟΠΙΟΛΑΛΙΑ

*στα πέρατα του κόσμου, απανταχού

Ελληνίδες/Έλληνες/Ελληνόπουλα!

Θάμπωσες με το φόρεμα σου, αρχέγονη φύση

Εδώ κι εκείθε, γέμισες πεταλούδες

Μ’ έκλειψη, η θλιμμένη κίνηση τ’ ανέμου

Κι ας πεταλούδες τσούρμο στο πέταγμά τους

Φρουπ, μια μόνο μέρα, μια μόνο μέρα, η γιορτή σου

Ζωγραφίζεται το πέρασμα, αυτό λαχταρούσα

Θαμπώνουν οι λέξεις σαν παραβγαίνουν στο φως

Ξυπόλητη περπατούσε πάντα η ψυχή

και πονεμένη

Μα σήμερα γιορτάζεις, είναι η μέρα σου

Με την άνοιξη των μπουμπουκιών, ό,τι να ’ναι

Των ανθέων ο κάμπος, κόκκινες οι παπαρούνες

Μια λέξη κεντάω, μια λέξη γητεύω

Λουλούδι να βγει απ’ τα χείλη σου, μέλι

Πρωτόλεια φέτος η άνοιξη γεννά, δε λογιάζει

Το γάλα της μάνας μια λέξη, νανούρισμα

Μέλισσα μου, απ’ άνθος, σ’ άνθος λογοκοπάς

Πιο τραγούδι, πιο ψαλμός, αλληλούια, αλληλούια!

Μοιράστηκες τα τόσα μυστικά, τραγούδι μου

Με χάδι γεννιέσαι, με χάδι ταξιδεύεις στα ξένα

Πίσω κρέμασα την οργή μου, μπροστά απ' κάθε οργή

Πηλός με ματώνει, ντοπιολαλιά με πλάθει

Διάφανα νερά πλέκουν, άνθη στην γιορτή σου

Kostis nil - Γενέθλια ποίησης -  21 Μαρτίου 2018

Παιάν, παιάν

Δημοσθένης ο Παιανιεύς 

Παιάν, παιάν

Όποιοι εζήλωσαν τη δόξα την μέγα

Παιάν, παιάν των Σαλαμινομάχων

Πολίτης περιπατεί, πολίτης φαντάστηκε

Γειτονιά μου με ξέρεις, εαυτόν και εσύ

στα καθ’ υμάς

Σ’ ένα θρόνο, φαντάστηκα το θρόνο μου

Λεγεωνάριοι οι συνοικούντες

Παρότι δεν συλλυπούμαι εαυτόν, ζητωκραυγάζω

Σκιές που μεσολαβούν, αλληθωρίζοντας

Μηδέ πλατείες, θέατρα λαμπερά, ποδόλουτρα!

Ψίθυροι, καθώς η γειτονιά μου ολόγυρα εμβαπτίζεται

Με πλήθος, κουβάρι πολύχρωμο, αετόπουλα

Μνηστήρες, έκπαγλου καλλονής και μαλαχίας

Kostis nil – Παιάν, παιάν – Μάρτιος 2018

Κρύα νερά του Μάρτη

Κρύα νερά του Μάρτη

Λιγώνει η φωνή της χαράς

Βλέποντας το ανέλπιδο άνθος

Το φύσημα τ’ απαλό, θρόισμα

Μανταλώνεται η καρδιά μου, ιδού

Ο έρωτας μου, τούτο το Μάρτη

Κάτω απ’ τον καταρράκτη

Πηγή η πληγή, χορεύεις ολόγυμνη

Στα γάργαρα νερά ο έρωτας μου

Στα κρύα του Μάρτη νερά λούζεται

Με μάτια χαμηλά

Μη βλέποντας άνθη και πεταλούδες

Το πυρετό της γύρης που, σ’ ένα γύρο

Τα μάτια μου ήταν αυτά, καιρός

Περπάτησα μέχρι κάτω τον αμπελώνα

Σκέπασα με σεντόνι τον ορίζοντα

Αποσπέρας μέχρι πρωί, όλα τελειώνουν

Πώς να μιλήσω για τον έρωτας μου

Παιγνίδι με τόση χάρη, αναπάντεχη

Οι τόσες ομορφιές που περιπλέκονται

Στα χέρια τα δικά σου

Έτσι ορίζεται συνταίριασμα

Ανάμνηση των οριζόντων που, μόνες

Όταν η ώρα φτάνει, όλα με μιας φτεροκοπούν

Αφήνοντας φαιά, τη γλυκιά την μέρα

Τα χείλη να φιλιούνται, στο καλωσόρισμα

Τα χείλη να ματώνουν, τα χείλη λούζονται

Κρύα νερά του Μάρτη, τα γάργαρα

Kostis nil - Κρύα νερά του Μάρτη - Μάρτιος 2018

λευκό φόρεμα του Κρίνου

λευκό φόρεμα του Κρίνου

με την άνθηση των κρίνων

λευκό το φόρεμα σου, Ωδή

Θρήνοι

το πρόσωπο σου Πορτρέτο  

κρύσταλλο που φέγγει

τίποτα, τίποτα, μπρος στην απεραντοσύνη  

αναφέρθηκε το Όνομα σου

ένα άνεμος χάιδεψε απαλά τα μαλλιά σου

απάλυνε τις σταχτιές όψεις

Αιώνιο σύμπαν, ακολουθίες, ακολουθίες, θησαυροί!

Kostis nil - λευκό φόρεμα του Κρίνου - Μάρτιος 2018

Σβηστό φουγάρο η πίπα του

 

Σβηστό φουγάρο η πίπα του

Ένα μεγάλο παπόρι έλεγαν κάποτε θα φανεί

Δεξαμενόπλοιο με τεράστιο φουγάρο, γεμάτα τ’ αμπάρια

Να φορτώνει, να ξεφορτώνει, δικές μας ελπίδες

Και με κλειστά μάτια, κοίτα μου είπαν, είναι τεράστιο

Ένα κοπάδι πάνω με μικρά ανθρωπάκια να χαιρετούν

Με κλειστά μάτια μεγάλωσα, σ’ έκανα δικό μου

Τόσο μεγάλο που είσαι, δεξαμενόπλοιο μου

Με τις σφυριές πάνω στις λαμαρίνες, άσβηστες

Εργάτες, απέριττοι του Πειραιά, οι σφυροκόποι

Μα τόσο μεγάλωσες, να μη χωράει στο μυαλό

Κυκλοφορούσες για στιγμές πονεμένο, ξέρω κι εγώ

Ένα δεξαμενόπλοιο κυκλοφορεί μαζί μου

Το ’χετε, δεν το ’χετε δει, πως ήρθε στο μυαλό μου

Πέρασε μια βόλτα απ’ τον Πειραιά, όντας μικρός

Έχω ένα δεξαμενόπλοιο, δεν έχω τίποτα άλλο

Αυτό διάλεξα για να υπάγω και να θυμάμαι

Χαραγμένο μ’ αμμοβολή στο μπράτσο, όπως σ’ όνειρο

Άγνωστοι το κοιτάνε με σφιχτά χείλη, κι αναρωτιούνται

Ξαφνιάζονται γιατί ’ναι τόσο μεγάλο και τόσο κουφάρι

Γιατί έχει τόσα μεγάλα αμπάρια και τόσο βυθισμένα

Μια μέρα που σ’ ανέβασα, σου ’χαν κλειστά τα μάτια

Στο ’πα, αυτό διάλεξα για να υπάγω, δίχως άλλο

Του έκανα σινιάλο από μακριά και ’κείνο υπάκουσε

Ίσα που χώρεσε σε κείνο το λιμάνι, το ξένο του Πειραιά

Εκεί με περιμένει, ζωγραφιστό στο μπράτσο, στο ντόκο

Άσε με να σκεφτώ, να φανταστώ μαζί του το ταξίδι

Αν γίνεται να πετάς, να περπατάς πάνω στα αμπάρια

Να κολυμπάς και να χορεύεις με σιδερένια στάχυα

Κι ο Καπετάνιος στη γέφυρα, σβηστό φουγάρο η πίπα του

Kostis nil - Σβηστό φουγάρο - Μάρτιος 2018