Θλιμμένη μέρα, η μέρα μου

Πορθμείο δεν είχε και θάλασσα

Λεωφόρος μόνη της Εθνικής

Άπαντες παίδες και πατρίς, άπαντες

Παιάνες παιάνες

Ώσπου εκείνα των βαρβάρων στίφη

Στήθη επέτειναν, στίφος ανέντιμο, ως έντιμο

Παρέλασε εμπρός από ανυποψίαστο πλήθος

Σε υπνηλία οι άρχοντες, πλήρεις

Πλήρεις των λιπαρών, των οξέων

Εκεί της δημοκρατίας, εκεί που ύμνησαν

Εκεί εξελέγησαν, εκεί αποκοιμήθηκαν

Βροντούν οι ουρανοί, με στολές και με βήμα

Εν τάχει παρελαύνουν από κεντρική πύλη

Εκεί μέρα μεσημέρι εισήλθαν κρατώντας κλειδιά

Εκείνα του δήμου, της πόλης, έμπροσθεν του Δημάρχου

Αητός, γέννημα Τυφώνα κι Έχιδνας 
Ορμά πάνω στο συκώτι του Προμηθέα!

Στο σκαλί του σπιτιού μας εκεί, αυγό επωάζει

Το περιεργάζονται ειδήμονες, λαϊκών αγορών

Θλιμμένη που ’ναι η μέρα, θλιμμένος αφάνταστα

Σε τούτη την γειτονιά που, γλυκά τα νερά της, που

Πού προσκέφαλο να ονειρευτείς, το διάβας, τη ζήση

Άσβηστη και σκοτεινή, θλιμμένη η μέρα μου, άσβηστη

Το έργο θλιβερό, πάλι απ’ την αρχή, στα χέρια τα δικά σου

Όπως παλιά, δύσκολοι καιροί, ο δρόμος σου μακρύ στρατί!

Kostis nil - Θλιμμένη μέρα - Μάρτιος 2018