Το κομμένο αυτί του Στρατάρχη

Μου είπαν πως πρέπει να μιλήσω μ’ αγάλματα

Εκείνα τα πεσμένα κάτω κι απ’ φύλλα δέντρων

Σαν περιδιαβαίνω το νυχτερινό μονοπάτι μου

Στο πάρκο τα βήματα, ωχρά και τεμπέλικα κυλούν

Με τζόγο λειψό, σαν κελάηδημα πουλιών που ρίγησαν

Ακτίνες χιαστές εκείνες ενός φωτεινού άντρα

Που η ιστορία σφράγισε, με μάρμαρο να στέκει 
Μαργαριτάρια ο θόρυβος κι ο χρόνος τα σκούριασε

Το περπάτημα σου διαβάτης αυτό τυχαία αναστάτωσε

Ξεγύμνωσες την σπάθα και βρίζοντας έκοψες τ' αυτί του

Έμαθα πως κανένα άγαλμα π’ ακολουθεί, δε μιλά

Στάθηκες μπροστά του προσοχή κι έγινε το μάρμαρο χαλί

Κάτω απ’ τα κίτρινα των δέντρων φύλλα, σαν λάφυρα

Πίστεψέ με διαβάτη έκανες λάθος με ’κείνη την επιγραφή

Μίλησα μ’ άλλο άγαλμα, κι άλλο άγαλμα έστησαν εδώ

Αυτόν τον ξέρω καλά, είναι από 'κει στην ιστορία

Κι ας καμαρώνει καβάλα στ’ άλογο, για το αίμα π’ έπνιξε

Τ’ όνομα αποκάλυψε την ιστορία και ποιοι είναι εχθροί

Σ’ άλλο πάρκο οι επιγραφές δεν έχουν μιλήσει ακόμα

Μια κάποια μνήμη σαν σφαίρα στο στήθος του διαβάτη

Είναι που βλέπει, είναι που σκέφτεται αιώνια μάχες

Πήρε την σπάθα κι έκοψε τ’ αυτί του Στρατάρχη, για να σωπάσει

Το μαρμάρινο αυτί έπεσε στα ξερά φυλά των δέντρων

Μα ο Στρατάρχης παραστέκει ζωντανός, μες στις σελίδες του ΙΙ τόμου

Kostis nil - Το κομμένο αυτί του Στρατάρχη - Φλεβάρης 2019