Χωρίς τα λόγια

*στον μικρό Elias

Δεν έχω λόγια, δεν ξέρω πια Elias

Μίλησα με τον ορίζοντα που, πέρα έως πέρα

Χωρίς τα λόγια, χωρίς γλυκόλογα

Τα μάτια μου, μέσα στον κύκλο εκείνο τον μακρινό σκλαβώνουν

Κι ας, έξω

Ήλιος. Ήλιος εσύ κι από παντού, παντού, γύρω το φως ξεχύνει

Και πέρα ’κει στο μακρινό ταξίδι μου, μια στίξη αραχνοΰφαντη

Ένα πουλί κατάμαυρο, στα όρια

Πετά κι ενώ φτερά, μια τόση δα κουκκίδα φτερουγίζει

Γνωρίζει την απέραντη φωλιά

Τετράδια φτωχά, λόγια π' ανοίγουν τον ορίζοντά μου

Και σαν παιδί, μικρό πουλί, μικρό το ποίημα

Μολύβι που, με κόπο διάφανο χαράσσει την πορεία

Πιο πέρα, πιο πέρα, ωσότου η νύχτα αμήχανη

Πιο δω, ωσότου το ξημέρωμα

Χωρίς τα λόγια, μια ασαφή γραμμή τσαλαβουτά

Εγώ, εκεί, στα λόγια μου, για να ξεχνιέμαι

Κουκκίδα 'κείνου του πουλιού, να κυνηγώ

Κι από φτερά, το ποίημα το λαμπερό, στη θάλασσα

Στα κύματα του Ικάρου, εκείνου, τ’ άφθαστου πελάγους

Kostis nil – Χωρίς τα λόγια – Ιούλιος 2019

Η κοιλιά του γελωτοποιού

Τα βήματά μου στην πλατεία

σε μια παράσταση με το παντελόνι ξανάστροφο

με το παντελόνι στο κεφάλι

εγώ ο αρλεκίνος, ο γελωτοποιός

άκακη μορφή ενός γέλιου

παρέκει, δισώματο σώμα, έσχατον όλον

το σώμα μου εκδίδεται, καταβροχθίζει, γεννά

βγάζει τα δόντια του

χάντρα δεμένη σε πετονιά, ρεύει στο πέλαγος

το φεγγάρι τρέχει ανάποδα απ’ τα σύννεφα 
απ' τον περίφημο μύθο

αυτή η νύχτα, στερνά ή όχι μ' ακολουθεί
ουρανός και γη συγχωνεύονται

καταχεριάζουν εικονικά τον γελωτοποιό της πλατείας 
τον γελοιοποιούν, διαμελίζουν το σώμα του

το πλήθος μες στη καλή χαρά, απολαμβάνει τη γιορτή

τα ρούχα, το στολισμό της πλατείας

σε μια άκρη, μια άλλη μάσκα μένει ατάραχη

κάτι άλλο κεντάει τον γελωτοποιό, με την κρεμασμένη κοιλιά.

Kostis nil – Μάσκα του γελωτοποιού – Ιούλιος 2019

Άστεγος βασιλέας

Είδα τον άνεμο να πετά

Τον είδα πάνω απ’ τα φτερά σου

Βασιλέας εσύ ο φτωχός

Βασιλέας ο Παντοκράτωρ

Ανοιχτά πάνω στο θόλο, ουράνια μάτια

Θνήσκεις ανάμεσα στα λουλούδια

Το πρόσωπό σου ευανάγνωστο, των ψαλμών

Με μάτια κλειστά, ιταμό φως

Στην άβολη θέση μου, άνεμος ανατρίχιασε

Αψός κι αφύσικος

Μαραίνεσαι άστεγε βασιλέα 

Σε βλέπω κάτω απ’ τον Παντοκράτορα 

Κάτω απ’ τον Παντοκράτορα να δραπετεύεις

Kostis nil – Άστεγος βασιλέας – Ιούλιος 2019

Μια στάλα νέκταρ

έμελλε όπως ένα άνθος, καθώς το φως

την κάθε μέρα

τη βελούδινη ευωδιά καθώς σκορπούσε

τα χέρια σου τα τρυφερά, τ’ άπειρα φύλλα

κατακλύζουν από εσένα, ωραία γυναίκα

τα μάγια τούτα, μάγια ενός έρωτα

του μακρινού, από πολύ κοντά να με κεντούν

και μουρμουρίζει σαν ένα από, λαρύγγι

αχόρταγο, με στίχους τόσο δροσερούς

για σένα που, ένα φως, μοναδικό

η αίσθηση πως τάχα, κάπου βήματα

σαν χάδι, ένας καθρέπτης που κυλά

μια οπτασία μαγική, που, για μένα, πόθος

εκεί θα στέκει και το κορμί, από γυμνό

κορμί σεμνό, κάποιος απαλά να το φιλήσει

τα χείλη εδώ, τάχα, είναι φιλί, ανάσα

που της καρδιάς, τ’ απαρηγόρητο το θε

τ’ ανυψώνουν, κλεφτά είναι αλήθεια

και κλέφτης εγώ, εκείνου, φως μου, φέγγεις

με μια βουτιά, στα πλούτη σου σελήνη

έμελλε των ονείρων, μαβιά, η σιωπή

και πόνος άδοξα, θανατικό, γύρω γυρνά

τα στήθη μου, εκείνη την ανάσα την βαθιά

μια ανεκπλήρωτη λαλιά, μια στάλα νέκταρ

έμελλε, έμελλε το βέλος· θανατηφόρο στην πληγή

Kostis nil – Μια στάλα νέκταρ – Ιούλιος 2019

Όνειρα τριών τετάρτων

λίγες νύχτες αργότερα, μια αφεγγιά

μελετούσα τις νότιες γωνίες μιας γειτονιάς

ο αέρας μου φέρνει πάντα, μια σεπτή ευωδιά

ασημένιας οπτασίας

προσκαλεσμένος στον καναπέ των αγγέλων

τα χέρια μου κάθιδρα

επινόησαν ένα απόφθεγμα προς το ξημέρωμα

την δόξα, πολύχρωμα φύλλα αιδούς

ερωτότροπα χάδια που σαν μάτια ξεχειλίζουν

στον απέραντο βρώμικο αέρα, κόσμο μιας νύχτας

αντείπει, οι μάγκες με τις πόρνες

με τατουάζ, απ’ τις πρόσφατες θαλάσσιες ταραχές

με τον πόθο αβυσσαλέο, επευφημίες ενός θριάμβου

σημαδεύουν με τόξο του έρωτα, τη σάρκα που καίει

όλο το κόρο τ’ ουρανού με συνέπεια

ίχνη περάσματος μιας λεπίδας φωτιάς στο σκοτάδι

αφήνουν σημάδια στίξεων, επί άρθρων

μιας επίγειας τιμωρίας, σάρκας της τρυφερής

ζηλεύοντας ανταμοιβές και κόλαση

ίσαλες μέδουσες που σφάζονται στο κύμα

γραμμάτια που ξεσφραγίζονται επιδεικτικά

κρυφές επιθυμίες του μυστικού μου, μονοπάτι

μέχρι το ξημέρωμα από κάπου, στα γόνατα

ανιστόρητο το φως της ημέρας

τα όνειρα τριών τετάρτων, άξαφνα διακόπτουν

κι ο δρόμος προς την αυλή των θαυμάτων

αυτόματα, σαν σφαίρα· τον άσημο δρόμο πεταλώνει

Kostis nil – Όνειρα τριών τετάρτων – Ιούλιος 2019

Αϋπνία των στίχων

η ιστορία που επιστρέφει στο σπίτι της

δανείζεται τα μάτια που ένας πύργος

από μακριά παρατηρεί

εγγύς το μακρινό, τ’ αποτρόπαιο

ο φύλακας της πρώτης πύλης

αφουγκράζεται το κελάηδημα των πουλιών, με κλάμα

τα σύμβολα με την καθολική πίστη ή έστω

η Νίκη της Σαμοθράκης

φτερά διάπλατα, σφαλισμένα στην κορφή του πύργου

χέρια που κόπηκαν

αντικρίζω παντοτινά το τίναγμα του πελάγους

ζαφείρια του υγρού κάμπου

εκείνα τα φτερά που ταξιδεύουν έως στο βυθό

μουρμουρίζοντας

οικουμενική μου βιβλιοθήκη με τα παρθένα δάση

τα μεταμορφωμένα μάτια

τα ηλιόλουστα φτερά

λέξεις για την φεγγερή σελήνη

εν παιχτείς, την εκτός νόμου κεφαλή

κόσμο των φευγαλέων εντυπώσεων

ξαναδιαβάζω ένα απ’ τα κεφάλαια

τις αθάνατες στιγμές των γοήτρων

της αποκοπής των μαρμάρων

το τεράστιο πυραμιδοειδή μυστήριο

που παρεμβάλει την αστραπή

και παραπέμπει στα εκατομμύρια χρόνια των γεννήσεων

καταπώς,

την ανεπανάληπτη διαδοχή της πεζής όψης μου

την αϋπνία που δοκιμάζει σκληρά τους μελαγχολικούς μου στίχους

Kostis nil – Αϋπνία των στίχων – Ιούλιος 2019

επιθανάτιο γκονγκ

Διπλή η νέα παράσταση

Με πρωταγωνιστή τον μοναχικό και κοκαλιάρη σπόνσορα

Δάνειο το στόμα του

Η μηχανή των χεριών και του βλέμματος μηχανή

Θεωρίες βαπτισμένες από καιρού, σε σκληρά ύδατα

Όπου συγχέονται τα όνειρα κάθε νύχτας

Η ροή του χρόνου σε συνέχειες
Εικόνα μιας φούγκας που της έγδυσαν τη φωλιά

Στους ήχους του γκονγκ

Τ' απρόσμενο υλικό άπειρο, σε σειρές

Όταν γεμίζω το καρότσι ως πάνω με trans

Σε τρεις διαστάσεις

Η σφίγγα που μόλις με τσίμπησε

Μαντεύω πως η ροή του πόνου διαχέεται

Κυρίως στη δημοσιά

Όπου ο σκύλος μένει έκθαμβος, ριγώντας από τρυφερότητα

Το γκονγκ καλεί τον αναγνώστη

Τα πνεύματα εκ πλειστηριάζουν 

Η στιλιστική πενία, πού ιδιόλεκτος

Θα συναντηθούμε αργότερα στην άχρονη δύση

Εγώ πάντα Πέρσης με τα πολύχρωμα κιλίμια μου

Εσύ κυνικός Άγγλος φορτωμένος με πολύτιμα πετράδια, αρπαγής

Ξασπρισμένοι

Απ’ τα χρόνια, απ' τη φθορά της οικουμενικής αυτοκρατορίας

Πίνοντας τσάι και παίζοντας εν αλλάξει· ένα κομμάτι απ’ το επιθανάτιο γκονγκ

Kostis nil – επιθανάτιο γκονγκ – Ιούλιος 2019

Λαβύρινθος κι άμμος

Ο χρόνος της εσώτερης διαμάχης

Με την πτώση των φύλλων, τ’ άφρισμα των κυμάτων

Αφορμή πήρα κοιτάζοντας την μακριά πνοή του ορίζοντα

Τις βαθιές ρυτίδες που έσκαβαν

Τους ήχους, απ’ την εξιστόρηση της καταιγίδας

Άκρως απόγονος ενός σκηνικού

Ότι έχει προηγηθεί, τα χέρια κι η φωνή μου

Εκείνες οι μισογκρεμισμένες πόρτες των κάστρων

Με κλάμα τραγούδησα στο μισόφωτο

Οι άναρθρες κραυγές στο σπίτι τους επέστρεψαν

Ναοί και θάλασσες τραγωδούν

Επιπνέει η νύχτα, τα κίτρινα φώτα, οι ρεκλάμες

Σαν κιθαρίστας κάθομαι στην άκρη του ποταμιού

Ο ασκητής τ’ ουρανού αισθάνομαι, υπερίπταται

Απαρνείται τις ηδονές, την εφήμερη μορφή μου

Οι στίχοι που εγράφησαν, ύμνοι ένοχοι

Εφήμερη ή αέναη καταδίκη

Όσο διαρκεί αυτή η νύχτα είμαι άτρωτος

Αυτή η αφήγηση και ούτω καθεξής, επ’ άπειρον

Γκρέμισε και τα τελευταία τείχη των ενόρκων

Ο κιθαρίστας καθόταν και κούρντιζε τους νέους ύμνους

Ο ασκητής τ' ουρανού, συνέχισε ν’ απαρνείται

Λαβύρινθος των ονείρων, λαβύρινθος κι άμμος

Εκφέρω τη δυνατή φωνή μου

Σαΐτα, κάτω απ’ τον καυτό ήλιο, που, δυνητικά άστραφτε

Kostis nil – Λαβύρινθος κι άμμος – Ιούλιος 2019

Το κορίτσι που τραγουδάει, Ungi

*στη Νεφέλη, Νεφέλη!

Ungi

είναι ένα μικρό σημάδι

ένα μεγάλο βουνό

πηγαινοέρχεται απ’ βορά· βουή των κεντρικών δασών

στο νότο κατεβαίνει· στο μακρινό κάμπο των προγόνων

κυματίζει δίπλα στο Πηνειό

καραβάκι που ξαίνει, τ’ άγριο κύμα τ’ Αιγαίου

και σαν ο αντίλαλος συρράβει· της μοίρας

σαν το νερό, η ολοφάνερη ματιά· μπλαβίζει

εκείνο το τραγούδι μακρινό

εκείνη τραγουδεί καθισμένη στο θρόνο

ακούστε πως τραγουδεί

ακούστε πως ταξιδεύει

Ungi είναι η μεταμόρφωση μιας πεταλούδας

το spleen του βυθού

είναι μικρό πουλί που φτερουγίζει

κι έπειτα

σαν τον απέναντι καθρέπτη, γεμάτο χιόνι

εκείνη την ημέρα, ένα λουλούδι αναδύθηκε

το λουλούδι Ungi

Ungi, Ungi με φωνάζει

απ’ ’κείνη την μέρα σ’ ακολουθώ

κι όλο κοιτάει το πρόσωπό της μέσα απ' το νερό

κι όλο τραγουδάει Ungi, Ungi…και σέρνει το χορό

Kostis nil – Το κορίτσι που τραγουδάει, Ungi – Ιούλιος 2019