Οπάλιος γοργόνα

 

Τη στιγμή, που ένας στίχος λύθηκε στο πέλαγος
Οπάλιος γοργόνα καταδύθηκε,
Ένα δείγμα με παρεκκλίνουσες τις όψεις,
ωγρό πρόσωπο: μοναχική, λεπιασμένη!
Έντονες στάλες χρυσοφόρες στα μακριά μαλλιά της,
Ως μια στροφή της φύσης, στίχοι λαμπύριζαν
Και ήλιου χάδι, λεπτής προσήνειας, την ουρά της αγκάλιαζε. 

 
Σάρκα πολύπαθη, γυμνή και πρόδηλη του μύθου
Πρόδηλη θάλασσα, του φωτεινού
Γοργόφτερης, ονειρικής, ανάδυες στο γύρισμα
Της ηδονής μέρη π’ ανατριχιάζουν,
Γυμνή σ’ ακρογιαλιές του κύματος
Φιλιφλίρισμα των χαλικιών που σέρνονται,
Μιας ερμηνείας, νου, θαλάσσιο ρόδο!
Κουπιά, πανιά στη τέχνη, του μακρινού του πόλου
Τα πλείστα όλα, λαλεί το κάλος
Καπρίτσια της θάλασσας, οπάλιο φως των οματιών σου! 

Kostis nil – Οπάλιος γοργόνα – Ιανουάριος 2021
 

Μπαλκονόπορτα της Πεντέλης

Ένα χειμωνιάτικο πρωινό, στην μπαλκονόπορτα
Ακόμα εκεί στα λευκά, λαβωματιές μαρμάρων.
Χιονισμένη κατά πως, κορφή της Πεντέλης,
Ψυχή μου τίποτα δεν κυκλοφορεί έξω από εμάς.
 
Με τις μάσκες που άγρια τις νύχτες του έρωτα
Με το κραγιονάκι το πολυφορεμένο,
Με τη γούνα, γάντια γυμνά, γυμνά τα μέλη.
Ωραίες βιτρίνες, του προσώπου προσομοιάζουν.
 
Που σαν χάδι λιώνουν, μέσα στο αόρατο πάρκο
Και σαν στο λαιμό, κρέμονται τα στολίδια τους,
Και σαν αγοραίες στιγμές, ένας θεός συντρίβει
Την πρώτη μέρα της εβδομάδας, η συνάντηση.
 
Κι ένα κρεββάτι, που άφωνα ξυπνά και κοιμίζει,
Εν πλω μιας μέρας, τη μέρα μας χιονίζει.
Κι αγάπη μονάχη στενάζει κάτω απ’ κουβέρτες,
Κορμί μου λευκό, σαν το χιόνι βαθιά στο σκοτάδι.
 
Με λίγη τύχη θα δω το πάρκο, ολόγυμνες νιφάδες
Και σαν το πάρκο του βουνού της Πεντέλης, πάλλευκο.
Κρύο, πολύ κρύο, μα λέω να σε συναντήσω --
Μ’ ένα λουλουδιαστό φλυτζάνι καφέ, απ’ τα χέρια σου!
Κι ένα καυτό φιλί του χιονιά να φτάνει στα χείλη,
Και πάνω απ’ όλα, το πιο, σαν φιλί γλυκό μιας φυλακής!
 
kostis nil – Μπαλκονόπορτα – Ιανουάριος 2021 

Φυλλόφτερα, φτερόφυλλα

 

Ένα τραγούδι σήμερα, σεργιανάει
Όντως, ω ναί, σαν έρωντας μου.
Άγγιγμα του ανέμου, φυλλόφτερά μου,
Η μορφή ποθητή κι ανεπανάληπτη.
 
Μα είναι ασήμαντη στιγμή, γιορτάζει
Μα είναι μιας θλίψης, στιγμή κοντινή.
Φαίδρα, ποτέ πια δεν θα ευοδωθούμε,
Φως και σιωπή, ονείρου περιπλανιέται.
 
Και να όπως ήρθες, αείποτε τρυγάς
Εύλογα, τεράστια φτερά της καρδιά μου,
Εύλογα ανάρπαστη χαρά, σκυθρωπή,
Πάνω απ’ το αέρινο βελούδο του κορμιού.
 
Που έπειτα, ποιος ξέρει, ποιος άνεμος
Φάντασμα μισοφωτίζει τα μαλλιά σου.
Έπειτα κι ήλιος απ’ μέσα του βυθίζει
Σαν πήρε μια θέση, στο στερέωμα του.
 
Τώρα στο πλήθος, εζύγωνε μιας φύσης,
Σε παραλία με σμάρι άγρια πουλιά,
Με αγριεμένα κύματα, αγριότητά τους
Διονηχύζουν επίμοχθα, βράχων το σώμα.
 
Και πάνω εκείνο το μοναχικό πουλί,
Φτερά του σαν ρέουν πιο, στο πέλαγος
Μαβιά να δω νερά μου, να τρέχουν
Πρώτο φεγγάρι μου, φευ, ολόδικό μου,
 
Μα τώρα πίσω, στιγμή η δαιμονισμένη,
Βλέπω των ονείρων φτερόφυλλά μου.
Πίσω στο χρόνο, άχρονος, πλάτη κρατεί
Εκεί στου ονείρου, νοσταλγική την ποδιά.
 
Και σαν πρώτη φροντίδα, ορφάνιας
Πάντα οι στιγμές, πιο πικρές απ' αγκάθι.
Ώσπου μιας νοσταλγίας ανάκρουσμα
Φυλλόφτερα η φύση, εφεαυτό της, διανθίζει.

 
Kostis nil – Φυλλόφτερα, φτερόφυλλα – Ιανουάριος 2021

Σύγκλητο

 

Επαναλαμβάνω: το ταπεινό είναι ταπεινό
και το ποιητής είναι του ποιητή.
Το αξίζει δεν είναι νόμισμα.
Το αξίζει είναι σύγκλητο στην πρόταση:
Ο ποιητής αξίζει ταπεινός,
και το ποίημα δεν είναι ποίημα.
Το αξίζει, δεν αξίζει για κανένα νόμισμα.
Και οι ταπεινοί, θανούντες ποιητές.
Και τα ταπεινά ποιήματα γράμματα επτάψυχα,
και στίχοι ως ρυάκια με φωνόλογο,
και στροφές του επίγειο πνεύματος,
και πιρουέτες σαν ανάβουν φωτιές.
Κι ένας άγριος χορός ξεγλυστράει,
και μανιτάρια ξεγεννιόνται από τύχη,
στο πουθενά ή και παντού,
στον ορατό ή και αόρατο κόσμο.
Και γεννήθηκε σε μια λαγκαδιά.
Γεννήθηκε και πέθανε, πάραυτα στη γέννα.
Και όταν τυχαίνει σαν τυφλός, στο δρόμο σου
Νιώθει ντυμένο με χιόνι, στα αιμάτινα ρούχα του!
 
Kostis nil – Σύγκλητο – Ιανουάριος 2021
 

Όλα του κήπου τον χειμώνα

 

Μέσα του κήπου οι όψεις, σαν άδειες λύρες
Μικρά χορτάρια που εν μέσω η τύχη μου.
Η τύχη του χειμώνα ως δειλά πρωτοεμφανιζόμενη
Με οδύνη μια συννεφιά περιλούζει τ’ άνθη της.
 
Είναι χορτάρια, τσουκνίδες ολοπράσινες,
Ξυνίδες, αδιάβατα χόρτα - απαίσια!
Μοχθούν να ξεπροβάλουν, αστείο, λες χαιρετούν
Νιώθω χρυσούς τους ανέμους, ν' ανεμίζουν.          
 
Αλλά τι αστείο, η καλημέρα του άγριου κήπου!
Σαν να κοιτούσα, ως ήλιος ψηλά αποκρυμμένος
Πράσινα - πράσινα, ολοδρόσερα φύλλα του,
Αστείο σαν να έχουν ντυθεί, το πράσινο τόξο τους.
 
Καθώς οι ανυπέρβλητες παγωνιές, ακόμα πίσω
Πέρασα όλο τον κήπο, με την χιονάτη γάτα
Τριβόταν επάνω μου, με σκουριές της - θύμωσα!
Η μέρα σήμερα του κήπου, όχι των άπληστων ζώων!
 
Αφήνω τις αγριάδες κατά μέρος, τα κέλυφα μάτια
Μπλέκομαι με: μαλλιά - κουβάρια, πλεξούδες
Επιζητούν να κοπούν, τ' άκοπα νερά του χειμώνα
Αυτά που καθώς, άκοπα, με ρακές ψυθιρίζουν.
 
Πιο πέρα, δυο μονάκριβες λεμονιές καμαρώνουν
Άλλες δυο, πίσω στο χωριό, στη βαθιά μοναξιά τους
Ακουσίως με προκαλούν, εκουσίως με σκίζουν
Τ’ αγκάθια, με γνωστική διονύχιση τσαβρουνίζουν
 
Δανείζομαι της γλώσσας, έμπνευσης τα φτερά της!
Για ένα λεμόνι όσο ψηλά, με ολοκίτρινο σφρίγος
Τ’ άγνωστο χέρι, πρωί - πρωί έκοψε τα φτερά του
Μύρισα - μύρισα την ψυχή μου, με το νου η ευωδιά του!
 
Kostis nil  –;Όλα του κήπου τον χειμώνα – Γενάρης 2021

Αποδημητικά πουλιά του χειμώνα

 

Είναι φωτιά, δρόμος παγερός που τσακίζει
Τα ρέστα σαν δαφνόφυλλα σκορπισμένα,
Ξανθό κεφάλι, Ω νέε! στάχυ ορφανό.
Απ’ τα χρυσά τα στήθη, η πόλη σου χαιρετά,
Ο ήλιος θα φλόγιζε με μάτια ολοκίτρινα,
Χρυσίδες: μαλλιά των κοριτσιών, των ονείρων!
 
Κι ο παλμός της πόλης, ποιητών ψίχουλο,
Όλη η γειτονιά, μ’ ασπρόμαυρα πανιά.
Των τειχών δρόμοι με ρυάκια, ν’ αποϋμνούν,  
Χαμόγελα αποστερεύουν, χρυσός ψέχνει
Δόλου - δόλος, το χέρι του φονικού βορά.
Θρήνος - νόστος, βρόγχοι πνίγονται στα νερά.
 
Αυτή η φοβέρα του δειλινού, δέντρο της καίει
Σχήμα ένα ποτάμι, πάλι δάκρυ το κεντημένο.
Τα τέσσερα σημεία χύνονται στον ορίζοντα
Η στέρνα που άλλοτε σ’ αυλάκι για περβόλια,
Βλαστοί, πράσινοι και ροδοπέταλα
Πεταλούδες, πουλιά, που εύλογα κλωθογύριζαν!
 
Στη πόρτα γιός και κόρη, λουλούδι των ανέμων
Τα τρίγωνα των ονείρων τους, όσο ψηλά
Οι μνήμες της έλλογη γης, μιας γέννας!
Στη θάλασσα τριήρης, γυμνά τα μπράτσα,
Με τα πανιά σου Οδυσσέα στα βάρβαρα νερά,
Και στα βουνά σινιάλο, πάλι δικό τους σημάδι.
 
Κι αν της χαράς αντήχηση, γάργαρων νερών
Μες στην καρδιά αντηχήσεις, χρυσές σελίδες!
Κι αν σε χορούς, σε παραμύθια νοσταλγήσεις,
Δικά σου όλα - η γλώσσα - σύνοικη ιστορία!
Γραπτά σου περιπλανόμενα - τα εδώ κειμήλια!
Ένα σου χαμόγελο, φευ, στα χείλη σου ν’ ανθίσει.
 
Kostis nil - Αποδημητικά πουλιά του χειμώνα - Γενάρης 2021

 

Πλήξη του Ω!

Η νύχτα είναι από εκεί που ήρθε,
Στο μαύρο φως,
Ασπρόφτερα τέρατα, κακόφημα ζωύφια,              
Το απέραντο δάσος με λόγχες,
Πλην τίποτα μιας μοίρας του έρωτα μας!
 
Το δάσος αυτό της νύχτας είναι δικό μου
Τα χέρια που κινούνται, πόδια, κεφάλι,
Όλα του σώματος, δροσόφυλλα γεννήσεων
Τα πάντα όλα - ανά, και ρει!
 
Οι λέξεις είναι ομόδικες, άμορφο νησί
Πλίνθοι και κέραμοι
Πάντα εν αναμονή η ανακοίνωσης τους
Ως, η πιο πιστή διάθεση των ερριμμένων --
 
Και σαν σπονδές που μέσα μας:
Ένα φιλί, η ρέμβη του πελάγους
Όλα δικά μου, ανήκουστα 
πλήξη του Ω!
Η αγάπη που πάντα έλεγες, η αγάπη μας!
Πανέμορφη παρά ποτέ, 
Σαν της πηγής το χάζι, αργά, κυλά το άσμα της.
 
Kostis nil – Πλήξη του Ω! – Ιανουάριος 2021.