Όλα του κήπου τον χειμώνα

 

Μέσα του κήπου οι όψεις, σαν άδειες λύρες
Μικρά χορτάρια που εν μέσω η τύχη μου.
Η τύχη του χειμώνα ως δειλά πρωτοεμφανιζόμενη
Με οδύνη μια συννεφιά περιλούζει τ’ άνθη της.
 
Είναι χορτάρια, τσουκνίδες ολοπράσινες,
Ξυνίδες, αδιάβατα χόρτα - απαίσια!
Μοχθούν να ξεπροβάλουν, αστείο, λες χαιρετούν
Νιώθω χρυσούς τους ανέμους, ν' ανεμίζουν.          
 
Αλλά τι αστείο, η καλημέρα του άγριου κήπου!
Σαν να κοιτούσα, ως ήλιος ψηλά αποκρυμμένος
Πράσινα - πράσινα, ολοδρόσερα φύλλα του,
Αστείο σαν να έχουν ντυθεί, το πράσινο τόξο τους.
 
Καθώς οι ανυπέρβλητες παγωνιές, ακόμα πίσω
Πέρασα όλο τον κήπο, με την χιονάτη γάτα
Τριβόταν επάνω μου, με σκουριές της - θύμωσα!
Η μέρα σήμερα του κήπου, όχι των άπληστων ζώων!
 
Αφήνω τις αγριάδες κατά μέρος, τα κέλυφα μάτια
Μπλέκομαι με: μαλλιά - κουβάρια, πλεξούδες
Επιζητούν να κοπούν, τ' άκοπα νερά του χειμώνα
Αυτά που καθώς, άκοπα, με ρακές ψυθιρίζουν.
 
Πιο πέρα, δυο μονάκριβες λεμονιές καμαρώνουν
Άλλες δυο, πίσω στο χωριό, στη βαθιά μοναξιά τους
Ακουσίως με προκαλούν, εκουσίως με σκίζουν
Τ’ αγκάθια, με γνωστική διονύχιση τσαβρουνίζουν
 
Δανείζομαι της γλώσσας, έμπνευσης τα φτερά της!
Για ένα λεμόνι όσο ψηλά, με ολοκίτρινο σφρίγος
Τ’ άγνωστο χέρι, πρωί - πρωί έκοψε τα φτερά του
Μύρισα - μύρισα την ψυχή μου, με το νου η ευωδιά του!
 
Kostis nil  –;Όλα του κήπου τον χειμώνα – Γενάρης 2021