Αποδημητικά πουλιά του χειμώνα

 

Είναι φωτιά, δρόμος παγερός που τσακίζει
Τα ρέστα σαν δαφνόφυλλα σκορπισμένα,
Ξανθό κεφάλι, Ω νέε! στάχυ ορφανό.
Απ’ τα χρυσά τα στήθη, η πόλη σου χαιρετά,
Ο ήλιος θα φλόγιζε με μάτια ολοκίτρινα,
Χρυσίδες: μαλλιά των κοριτσιών, των ονείρων!
 
Κι ο παλμός της πόλης, ποιητών ψίχουλο,
Όλη η γειτονιά, μ’ ασπρόμαυρα πανιά.
Των τειχών δρόμοι με ρυάκια, ν’ αποϋμνούν,  
Χαμόγελα αποστερεύουν, χρυσός ψέχνει
Δόλου - δόλος, το χέρι του φονικού βορά.
Θρήνος - νόστος, βρόγχοι πνίγονται στα νερά.
 
Αυτή η φοβέρα του δειλινού, δέντρο της καίει
Σχήμα ένα ποτάμι, πάλι δάκρυ το κεντημένο.
Τα τέσσερα σημεία χύνονται στον ορίζοντα
Η στέρνα που άλλοτε σ’ αυλάκι για περβόλια,
Βλαστοί, πράσινοι και ροδοπέταλα
Πεταλούδες, πουλιά, που εύλογα κλωθογύριζαν!
 
Στη πόρτα γιός και κόρη, λουλούδι των ανέμων
Τα τρίγωνα των ονείρων τους, όσο ψηλά
Οι μνήμες της έλλογη γης, μιας γέννας!
Στη θάλασσα τριήρης, γυμνά τα μπράτσα,
Με τα πανιά σου Οδυσσέα στα βάρβαρα νερά,
Και στα βουνά σινιάλο, πάλι δικό τους σημάδι.
 
Κι αν της χαράς αντήχηση, γάργαρων νερών
Μες στην καρδιά αντηχήσεις, χρυσές σελίδες!
Κι αν σε χορούς, σε παραμύθια νοσταλγήσεις,
Δικά σου όλα - η γλώσσα - σύνοικη ιστορία!
Γραπτά σου περιπλανόμενα - τα εδώ κειμήλια!
Ένα σου χαμόγελο, φευ, στα χείλη σου ν’ ανθίσει.
 
Kostis nil - Αποδημητικά πουλιά του χειμώνα - Γενάρης 2021