Οπάλιος γοργόνα

 

Τη στιγμή, που ένας στίχος λύθηκε στο πέλαγος
Οπάλιος γοργόνα καταδύθηκε,
Ένα δείγμα με παρεκκλίνουσες τις όψεις,
ωγρό πρόσωπο: μοναχική, λεπιασμένη!
Έντονες στάλες χρυσοφόρες στα μακριά μαλλιά της,
Ως μια στροφή της φύσης, στίχοι λαμπύριζαν
Και ήλιου χάδι, λεπτής προσήνειας, την ουρά της αγκάλιαζε. 

 
Σάρκα πολύπαθη, γυμνή και πρόδηλη του μύθου
Πρόδηλη θάλασσα, του φωτεινού
Γοργόφτερης, ονειρικής, ανάδυες στο γύρισμα
Της ηδονής μέρη π’ ανατριχιάζουν,
Γυμνή σ’ ακρογιαλιές του κύματος
Φιλιφλίρισμα των χαλικιών που σέρνονται,
Μιας ερμηνείας, νου, θαλάσσιο ρόδο!
Κουπιά, πανιά στη τέχνη, του μακρινού του πόλου
Τα πλείστα όλα, λαλεί το κάλος
Καπρίτσια της θάλασσας, οπάλιο φως των οματιών σου! 

Kostis nil – Οπάλιος γοργόνα – Ιανουάριος 2021