Ο παλιός επισκέπτης

 

Ο παλιός μου επισκέπτης, ίσκιος σαν νυχτερίδα,
Πλησίασε απ’ την θάλασσα, τρεμάμενος σαν ψάρι,
Δίχως αυτιά, με φτερούγες πάνω και κάτω --
Ωστόσο μιλούσε στον εαυτό του: άγριος, σε άγριο θηρίο.
 
"Εγώ δεν είμαι τίποτε άλλο ειμή μόνον το φερέφωνον"!
 
Ενάρετος και σεμνός σε τρόπους, ο επισκέπτης
Απ’ το παραθύρι η δύση τον παρακολουθούσε,
Τα σκαλοπάτια του δρόμου κατέβαιναν στο τέρμα,
Χρονικό μιας άπειρης ερμηνείας, που γεννούσε το στήθος,
 
Βασίλειο εκείνο, βασίλειο μουρμούριζε,
Ως τελευταίος δαφνομέθης των γραπτών,
Σαν ένας κήπος, μιας κάποιας γλώσσας βελούδινης,
Αλληγορίας των ρόδων!
Ώσπου στο τελείωμα, το τελευταίο ανθρώπινο σώμα του,
ως άνθος βουβά τραυματισμένο,
Σκοτώνοντας με του Απόλλωνος το βέλος, το φυσικό του στήθος,

εκεί στην αμμουδιά,
Κι ωστόσο δεν σκότωσε ποτέ, όσο αρνήθηκε τον θάνατο του.
 
Kostis nil – Ο παλιός επισκέπτης – Φεβρουάριος 2021