ΔΟΚΙΜή ΓΙΑ ΔΥΟ ΚΑΘΡΕΠΤΕς

 

Απόλαυσα ένα καθρέπτη - τόσο αόρατο!
Κατεβαίνοντας τα σκαλιά του σπιτιού μου,
Κουβαλούσε μέσα του αμέτρητα χάδια,
Και μια καρδιά, λες όνυχας, από επίσημο δείπνο,  

Μέσα απ' τον καθρέπτη η ψυχή μου υπνοβατούσε,
Και μες στο πρωινό δίπλωνε το πρόσωπό της!
Την κάθε μέρα στα χέρια μου ο καθρέπτης,
συναντούσε πάντα το πρόσωπό μου·
Κι άκουγε με δέος, τσιρλίσματα άπληστων σπουργιτιών,

Έτσι οι καθρέπτες· αντάμα, στο καλημέρα τους,
Χωρίς να θυμούνται αιώνιες στιγμές,
Μια τάξη πλασμάτων π' αόρατα διεισδύουν,
Φέγγος και σκότος, ακίνητοι του πελάγους!

Και μες στη σιγή απαράμιλλων σκέψεων!
Ήρθε η νύχτα σκοτεινή,
Με ονείρατα, σκοτεινά ονείρατα!
Με ένρινη μουσική από την κάθε μέρα,
Με πάθος αναθυμούνται την παλιάς τους αγάπη.
 
Τα φτιασίδια κολυμπούν μαζί με τους καθρέπτες!
Πλήκτρα σαν παίζουν μια μουσική,
Τρέχουν ξετρέχουν, κυλάνε οι καθρέπτες
Μιας θάλασσας νότες, σκοινιά τους ακροβατούν!

Είμαστε παντοτινοί σαν δυο καθρέπτες!
Είμαστε δύο καθρέπτες ευάλωτοι,
Μέσα μας δεν χωράει άλλη μουσική!
Μέσα μας κανένας αποχωρισμός,
Και μια άλλης αγάπη η αγάπη κλειδωμένη,
Με πόνο ακούμε να τραγουδεί, το θλιμμένο σκοπό της!
 

Kostis nil - Δοκιμή για δύο καθρέπτες - Φεβρουάριος 2021