Φυλλόφτερα, φτερόφυλλα

 

Ένα τραγούδι σήμερα, σεργιανάει
Όντως, ω ναί, σαν έρωντας μου.
Άγγιγμα του ανέμου, φυλλόφτερά μου,
Η μορφή ποθητή κι ανεπανάληπτη.
 
Μα είναι ασήμαντη στιγμή, γιορτάζει
Μα είναι μιας θλίψης, στιγμή κοντινή.
Φαίδρα, ποτέ πια δεν θα ευοδωθούμε,
Φως και σιωπή, ονείρου περιπλανιέται.
 
Και να όπως ήρθες, αείποτε τρυγάς
Εύλογα, τεράστια φτερά της καρδιά μου,
Εύλογα ανάρπαστη χαρά, σκυθρωπή,
Πάνω απ’ το αέρινο βελούδο του κορμιού.
 
Που έπειτα, ποιος ξέρει, ποιος άνεμος
Φάντασμα μισοφωτίζει τα μαλλιά σου.
Έπειτα κι ήλιος απ’ μέσα του βυθίζει
Σαν πήρε μια θέση, στο στερέωμα του.
 
Τώρα στο πλήθος, εζύγωνε μιας φύσης,
Σε παραλία με σμάρι άγρια πουλιά,
Με αγριεμένα κύματα, αγριότητά τους
Διονηχύζουν επίμοχθα, βράχων το σώμα.
 
Και πάνω εκείνο το μοναχικό πουλί,
Φτερά του σαν ρέουν πιο, στο πέλαγος
Μαβιά να δω νερά μου, να τρέχουν
Πρώτο φεγγάρι μου, φευ, ολόδικό μου,
 
Μα τώρα πίσω, στιγμή η δαιμονισμένη,
Βλέπω των ονείρων φτερόφυλλά μου.
Πίσω στο χρόνο, άχρονος, πλάτη κρατεί
Εκεί στου ονείρου, νοσταλγική την ποδιά.
 
Και σαν πρώτη φροντίδα, ορφάνιας
Πάντα οι στιγμές, πιο πικρές απ' αγκάθι.
Ώσπου μιας νοσταλγίας ανάκρουσμα
Φυλλόφτερα η φύση, εφεαυτό της, διανθίζει.

 
Kostis nil – Φυλλόφτερα, φτερόφυλλα – Ιανουάριος 2021